Και το φασισμό… τον είχε καλά κρυμμένο

Ακολουθεί συνήθως μετά την περίοδο των εκπτώσεων και ζήσαμε πολλές τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας. «Τέλος εποχής» η ταμπέλα, φαρδιά πλατιά καλεί τους επίδοξους αγοραστές. Πάρτε ότι έχει απομείνει, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια,  την Κέρκυρα, τη Ρόδο την Ελλάδα ολόκληρη.

Έτσι γίνεται συνήθως στο τέλος μιας εποχής, αυτής της μεταπολίτευσης εν προκειμένω για την χώρα μας, που ξεκίνησε με την εδραίωση της δημοκρατίας, και τελειώνει με το ξεπούλημα του Κράτους.
Είναι οι τελευταίες πιο δύσκολες μέρες, που τινάζεται η πάγκα στο αέρα, που αφήνουν τα σημάδια τους στις επόμενες, κίνητρο για νέες προσπάθειες.
Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Σκληραίνουν τα πράγματα, σε κάποιες περιπτώσεις το τέλος βάφεται κόκκινο.

Είμαστε στην αρχή μιας διαδικασίας, με άγνωστο χρονικό ορίζοντα. Όταν τελειώνει μια εποχή, εμφανίζονται και αυτά που είχε κρύψει.  Και το φασισμό τον είχε καλά κρυμμένο. Η  «Χρυσή Αυγή» αποτελεί το τελευταίο  στάδιο,   αυτό που σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν φοβάται να κάνει την εμφάνιση του.  Σε  ένα περιβάλλον γενικής απαξίωσης του πολικού συστήματος, που οι θεσμοί, που θωρακίζουν το δημοκρατικό πολίτευμα καταρρέουν.

Αυτά τα πρωτόγνωρα που συμβαίνουν στις μέρες μας,  δεν μου προκαλούν καμία εντύπωση. Απεναντίας ενισχύουν την αισιοδοξία μου, ότι βρισκόμαστε πολύ κοντά στο τέλος αυτής της περιόδου, για την οποία εδώ που φτάσαμε, δεν πρέπει  καθόλου να νοιώθουμε  υπερήφανοι.

Η  φλέβα του φασισμού, που έγραφα σε  προηγούμενο κείμενο,  διαπερνούσε υπόγεια ολόκληρη την επικράτεια, από την κεντρική εξουσία,  μέχρι την τελευταία εξουσία  του χωροφύλακα  σε κάθε γωνιά της υπαίθρου.  Όσο το σύστημα άντεχε. Σήμερα στα  τελευταία του,  του ξέφυγε, φούσκωσε έσπασε και πετάχτηκε έξω το μαύρο αίμα.    

Το τέλος κάθε εποχής δεν παίζεται μόνο στα ανώτερα κλιμάκια παίζεται και στις ψυχές μας. Και είναι ώρες  που μας αναγκάζουν σε εξομολογήσεις. Να βγάλουμε ότι μας βαραίνει, για να μπορέσουμε να δούμε τη νέα εποχή με καθαρά μάτια.