Είδαμε το φως μας

Και ξαφνικά, είδαμε το απεχθές πρόσωπο του τέρατος.  Είδαμε το φως μας!

Πριν τη δολοφονία του  Παύλου Φύσσα  και το αντιφασιστικό κύμα αντίδρασης, που πυροδότησε,  οι χρυσαυγίτες ήταν  παιδιά του κατηχητικού. Ήταν παιδιά της διπλανής πόρτας, που βοηθούσαν γριούλες και  μοίραζαν  τρόφιμα και ρούχα σε άπορους έλληνες.  Ήταν οι εθελοντές «αστυνομικοί», που  καθάριζαν τις γειτονιές από τους λαθρομετανάστες  και φρόντιζαν για την ασφάλεια των ελλήνων πολιτών.   

Κανείς δεν γνώριζε για τα τάγματα εφόδου, για τους ξυλοδαρμούς μεταναστών, για την δολοφονία του νεαρού πακιστανού. Για το σοβαρό τραυματισμό των  αιγυπτίων ψαράδων στην ιχθυόσκαλα.  Οι αξιόποινες πράξεις που τελούσε αυτή η εγκληματική οργάνωση  κατά κύματα,  έγιναν  κομμάτι της καθημερινότητας μας.   Έγιναν  μέρος της αισθητική μας. Και μπορεί ένα κομμάτι της κοινωνίας να μην αντιδρούσε, και κάποιο ηλίθιοι να χειροκροτούσαν, η Κυβέρνηση όμως;    Που ήταν η αστυνομία και δικαιοσύνη το διάστημα που προηγήθηκε;  Που ήταν ένας εισαγγελέας; Και τίποτα να μην είχαν κάνει, μόνο η εμφάνισή τους, δικαιολογούσε την ανάμειξη της αντιτρομοκρατικής.  Κτήνη μέσα και έξω.

Δεν θέλω να μπω σε σεναρολογίες και υπολογισμούς. Προσπαθώ με απλή αναφορά γεγονότων και  μια εικόνα γνωστή  σε όλους, που είχε προηγηθεί  πολύ πριν την δολοφονία, να διαχωρίσω την θέση μου  από εκείνους, που σήμερα επιβραβεύουν  την κυβέρνηση για την αποφασιστικότητα της! Χαίρομαι για την εξέλιξη, αλλά σε καμία περίπτωση, δεν δικαιολογώ την κυβέρνηση για την εγκληματική ανοχή που επέδειξε   και την μεγάλη καθυστέρηση για να πράξει τα αυτονόητα.

Χθες έκλεισα με τον επίλογο ενός προφητικού κειμένου του Μάνου Χατζιδάκι για το νεοναζισμό και τον εθνικισμό που έγραψε τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του.  Το ίδιο και σήμερα, ένα απόσπασμα από το ίδιο κείμενο.

«Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).
Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων…»