Σκηνοθέτες της συμφοράς

Όχι  που εξαντλείται το θέμα,   όμως ακούμε τόσα πολλά αυτές τις μέρες   με αφορμή  την δίωξη της «Χρυσής Αυγής», που θα ξεχάσουμε και αυτά που ξέρουμε.  Η παρουσία, η στάση, η δράση,  η ιδεολογία, οι προκλήσεις, οι  εγκληματικές ενέργειες, οι δολοφονίες,   επαρκούν νομίζω  για να καταδικαστεί από την δικαιοσύνη και πρωτίστως στη συνείδηση του ελληνικού λαού,  αυτή η εγκληματική οργάνωση. Τέλος.  Ας μείνουμε στα γεγονότα, δεν αντέχω τον κάθε σκηνοθέτη, που για τους δικούς του λόγους, αραδιάζει και από  ένα σενάριο.   Μπορεί στα χίλια που έχω ακούσει κάτι να ισχύει, όμως έλεος  με αυτήν την καταχρηστική παραφιλολογία. Χάνουμε το δάσος. Και το δάσος είναι, ο Φασισμός.   Ξεχνάμε το νεκρό παλληκάρι  και ασχολούμαστε,  με τριτευούσης σημασίας θέματα, που τα περισσότερα ξεπερνούν τη σφαίρα της φαντασίας.

Και η αρρωστημένη φαντασία, δεν έχει να κάνει με  το όνειρο. Εντελώς εμπειρικά, δεν έχω τις γνώσεις να το στηρίξω, έχω παρατηρήσει, ότι  όσα λιγότερα ξέρει κανείς τόσο,  χρησιμοποιεί την φαντασία  του, για να δώσει απαντήσεις.  Στις περισσότερες των περιπτώσεων, υπάρχει μια κατάφαση βουνό, το  «ίσως» είναι άγνωστη λέξη. Με όση ψυχραιμία και αν οπλιστείς, αν βρεθείς απέναντι   και προσπαθήσεις να εξηγήσεις τα αυτονόητα, σ’ αυτόν που στηρίζεται στη νοσηρή  φαντασία του και παράγει επιχειρήματα, έχεις χάσει από χέρι. Παραδώσου χωρίς δεύτερη σκέψη, σταμάτησε δηλαδή κάθε συζήτηση.

Δεν πρόκειται για μεμονωμένο φαινόμενο, έχω την αίσθηση, ότι κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία και ενισχύεται  στις μέρες μας,  από την αντιφατικότητα που παρέχει η κατάχρηση στην πληροφορία  και  η παραπληροφόρηση  από τα Μ.Μ.Ε. Άκουσε κάτι αποσπασματικό σε ένα τηλεοπτικό σταθμό και το έκανε ευαγγέλιο, άντε εσύ τώρα ν’ αλλάξεις τα μυαλά του, καμία τύχη, το  μόνο σίγουρο, ν’ ανεβάσεις την  αρτηριακή σου πίεση.

Αντιλαμβάνομαι ότι  σε κάθε γεγονός,  χρειάζεται να κάνουμε και δεύτερες σκέψεις. Χρειάζεται να  ψάχνουμε πίσω από την επιφάνεια. Να   κάνουμε και υποθέσεις  γιατί οι αλήθειες πολλές φορές είναι καλά κρυμμένες. Όλα αυτά όμως με τις επιφυλάξεις που επιβάλλονται. Με το «μπορεί», και το «ίσως» να προηγούνται κάθε μας πρότασης  και χωρίς  ήχο,  γιατί αν τ’ ακούσουν αυτοί που αναφέρομε, θα κάνουν την υπόθεση κατάφαση,  ένα πελώριο  ΝΑΙ  χωρίς δεύτερη σκέψη.

Κάνω αυτές τις σκέψεις, γιατί  φοβάμαι,  ότι η έξαρση των φασιστικών φαινομένων, σε τέτοιες αβίαστες  και εύκολες καταφάσεις στηρίζονται.