Πάμε παρακάτω

Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, με απασχολεί ο τόπος, όμως οι λέξεις αρνούνται να μπουν σε μια σειρά. Χάνονται. Τι να περιγράψουν και να τι να πουν.

Όταν εδώ και κάποια χρόνια ξεκίνησα, για  χρονογράφημα το πήγαινα, πολύ γρήγορα όμως τα παράτησα. Το απελευθέρωσα από τη φόρμα, του έλυσα τα δεσμά από τα στενά όρια του νησιού. Το απέτρεψα από κακές παρέες με τους πρωταγωνιστές της τοπικής πραγματικότητας, που ειλικρινά, καθόλου δεν εμπνέουν. Πως να γράψεις χρονογράφημα, όταν οι ήρωες της τοπικής επικαιρότητας, δεν βγάζουν ούτε γέλιο ούτε δάκρυ; Άχρωμοι και άοσμοι ζώντες οργανισμοί, που δεν δίνουν καμία ευκαιρία στον γράφοντα να ασχοληθεί μαζί τους.
Δεν υπάρχει η πρώτη ύλη σ' αυτόν εδώ το τόπο, τα γεγονότα είναι μια συνεχής επανάληψη και οι πρωταγωνιστές προϊόντα μιας χρήσεως, παρά ταύτα ξαναχρησιμοποιούνται.
Πώς να γράψω χρονογράφημα μέσα στην απραξία στο στείρο πολιτικό λόγο, σε ένα περιβάλλον απλής διαχείρισης και μάλιστα κακοδιαχείρισης των πραγμάτων;
 

Γι’ αυτό ένα ελεύθερο θέμα κάθε μέρα, που δεν χωράει σε καλούπια, που ταξιδεύει επί τόπου για να μπορεί να αναπνέει, που σκάβει με τα νύχια για να περάσει λίγα εκατοστά την επιφάνεια, για να μπορεί να ζήσει… Πάμε παρακάτω.

Το 1991 είχα διαβάσει ένα βιβλίο υπό τον τίτλο «Ο δήμιος του έρωτα». Το αγόρασα, τότε για το σεξουαλικό του περιεχόμενο, με ενθουσίασε και ακόμα το μνημονεύω.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια. «Το τείχος έπεσε, η Σοβιετική Ένωση έγινε κομμάτια, η λωρίδα της Γάζας και το Κυπριακό δεσμός γόρδιος.  Η Ελλάδα ζει τη μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση, οι ιδεολογίες «φούσκα» στο χρηματιστήριο, ο Θεός ανέβηκε ακόμα πιο ψηλά, κι εγώ δεν αισθάνομαι καθόλου καλά τώρα τελευταία. Ζούμε σε καταθλιπτική εποχή. Όλοι το αναγνωρίζουν. Κατά συνέπεια, δεν είναι καθόλου κανείς να απορεί για το πως εισέβαλε στη ζωή μας ο Ιρβιν Γιάλομ.
Χρειάστηκε να περάσουν 19 χρόνια για, να συνδέσω τον γνωστό πλέον Γιάλομ, από το «Όταν έκλαψε ο Νίτσε» και «Στο ντιβάνι», με τον «Δήμιο του έρωτα», υπεύθυνη η βιβλιοκριτικός φίλη που φροντίζει κάθε τόσο να με ενημερώνει.
Θα το ξαναδιαβάσω, όχι πλέον για το σεξουαλικό του περιεχόμενο, από περιέργεια για το τι είναι αυτό που οδηγεί τον κόσμο στο ντιβάνι. «ο δήμιος του έρωτα» και μακάρι να αισθανθείτε όπως εγώ πριν 22 χρόνια.