Η γλώσσα των ανθρώπων και η γλώσσα των πολιτικών

Υπάρχει η γλώσσα η ελληνική, των ανθρώπων και των πολιτικών.  Αυτό είναι  και το πλεονέκτημα της πολιτικής, να μας μαθαίνει, μέσα από την ίδια γλώσσα και άλλες γλώσσες, να δίνει στις λέξεις διπλά, τριπλά και πολλαπλά νοήματα, απ’ αυτό που εννοούν. Και δεν είναι μόνο αυτό, έχει καταφέρει στην προσπάθεια να αποφύγει τα λάθη, να την κάνει άψυχη, χωρίς ίχνος  συναίσθημα, παγερή και βαρετή.

«Στην πολιτική» υποστηρίζει ο  Παντελής Μπουκάλας, σε παλαιότερο  άρθρο του, «υπάρχουν δύο τουλάχιστον γλώσσες: η επίσημη και η ανεπίσημη, η δημόσια και η παρασκηνιακή, η φανερή και η απόκρυφη, των διαδρόμων και της ίντριγκας, που αδιαφορεί για το πλούσιο λεξιλόγιο και τα ρητορικά τεχνάσματα. Η επίσημη, στην οποία και συντάσσονται οι ομιλίες, κούφια από τον πολύ στόμφο και ακυρωμένη από τα συνήθη φτιασίδια, προορίζεται για να καταναλωθεί από το ευρύ κοινό, το κομματικό κατ’ αρχάς, το τηλεοπτικό έπειτα. Οι λέξεις της έχουν χάσει το νεύρο και την ουσία τους από την αφόρητη επανάληψη και δεν πείθουν ούτε καν τον χρήστη και εκφωνητή τους…»
 

Η πολιτική όπως ασκείται σήμερα δολοφονεί τη γλώσσα στην προσπάθεια της να ξεγελάσει τον Λαό, δολοφονεί όμως και την ψυχή όλων αυτών που είναι υποχρεωμένοι να την υπηρετήσουν, αποδεχόμενοι τις κρατούσες αντιλήψεις.

Το πρόβλημα πηγάζει και από την έλλειψη ιδεολογίας. Κάποτε οι ιδεολογίες, είχαν κάποιο αντίκρισμα. Σήμερα παίζουν ρόλο υποβοηθητικό, στην προσπάθεια να κλείσουνε μαύρες τρύπες. Οι θυσίες για μια ιδέα ανήκουν πλέον στην ιστορία,
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι ιδεολογίες, δεν καθορίζουν το πολιτικό γίγνεσθαι, η αναφορά τους επιβάλλεται για να τυλίξει τις πομπές. Θα έλεγα αποτελούν το άλλοθι για τη χαμένη τιμή της πολιτικής. Σε αυτό το περιβάλλον πώς να υπερασπίσουν  οι λέξεις, την άτιμη πολιτική;
Το στοιχείο που κυριαρχεί, είναι το τίποτα, αυτό που στην ουσία δεν έχει πολιτική ταυτότητα και ας κρύβεται π.χ πίσω από το «ΣΟ» του ΠΑΣΟΚ.