Αποφεύγω και φεύγω

Επιμελώς αποφεύγω τα τοπικά συμβαίνοντα. Είμαστε πάνω από το μέσο όρο και ως εκ τούτου οι όποιες σκέψεις για να έχουν μια ισορροπία, δεν μπορούν να στηριχτούν σε κακά παραδείγματα.  Ναι, υπάρχουν και καλά, μόνο που μειοψηφούν.    Γι’ αυτά πάντα υπάρχει ένας λόγος, έστω και αποσπασματικός.

Μέσα σε ένα περιβάλλον γενικευμένης άρνησης και μιζέριας, είναι δύσκολο να σταθεί λόγος σοβαρός.  

Τόσα χρόνια, οι ίδιοι και οι ίδιοι, τα ίδια και τα ίδια, κουράστηκα. Τόσα χρόνια ψελλίζουν πεθαμένα λέξεις, όπως «ανάπτυξη», «συνεργασία», «πρόοδος», «συλλογικότητα», «συντροφικότητα»,«διαφάνεια». Απογυμνωμένοι από αξίες, στερημένοι από οράματα, με ανεπάρκεια πνευματική και θράσος που περισσεύει, αποτυγχάνουν ακόμα και στην διαχείριση της μιζέριας.
Έχει ραγίσει το γυαλί, εξαντλήθηκαν τα όρια της ανακύκλωσης.
Επιμελώς αποφεύγω τα τοπικά συμβαίνοντα, γιατί οι λέξεις, όση δύναμη και να διαθέτουν, είναι βέβαιο ότι θα παρασυρθούν στην δίνη του τίποτα.

Σε τροχιά εορτών και πάλι.   Γιατί να γιορτάσουμε; Ας είναι καλά το ψεύδος του παραμυθιού, που το κουβαλάμε από εκείνες τις μονοψήφιες ηλικίες. Αυτό το ψεύδος μας στήριξε και μας στηρίζει ακόμα, αυτό το παραμύθι μας κράτησε σε ισορροπία.
Θα γιορτάσουμε και φέτος,  θα εξαντλήσουμε όλα τα όρια της ελπίδας, όσο και αν η προσδοκία μας έχει κουράσει. Η αλήθεια είναι ότι τίποτα δεν προδικάζει την αισιοδοξία. Δεν ξέρω πως τα έχουν καταφέρει και κάθε χρόνο προσθέτουν ένα μεσοδιάστημα άγονο για ελπίδες. Μπορεί να φεύγει ο χρόνος χωρίς, δυστυχώς,  να μας απελευθερώνει και μείς να κουραστήκαμε  να μαθαίνουμε αριθμητική από τις απώλειες, όμως  κάπως έτσι περνούν τα χρόνια και επειδή πλέον είμαστε υποψιασμένοι, δεν θα αφήσουμε να μας πάρει από κάτω.

 Όσο για τα δικά μας παραμύθια με τους «καλικάντζαρους»,  καλό είναι να μην τα διηγούμαστε στα παιδιά. Είναι τα παραμύθια αυτής της δήθεν πόλης, αυτών των δήθεν που πρωταγωνιστούν.  Γι’ αυτό αποφεύγω και φεύγω, συνθλίβοντας  στην μνήμη την μιζέρια  που μας βασανίζει στα στενά των οριζόντων.