Ένα μεγάλο ΟΧΙ

Κατανοώ  αυτούς, που τόσα χρόνια υπέγραφαν λευκές επιταγές στους  δανειστές, να αντιδρούν στην απόφαση της κυβέρνησης να απευθυνθεί στο Λαό. Είναι λογικό αυτοί που δεν ρώτησαν ποτέ τους πολίτες  και  τους  έδεσαν χειροπόδαρα με τα δεσμά των μνημονίων, να  καταφεύγουν  στην προσφιλή τους συνήθεια,   να σπέρνουν φόβο   και καταστροφή.  Οι πολίτες  όμως που αντιδρούν…. Γιατί;

Η Κυβέρνηση ύστερα  από το τελεσίγραφα της Παρασκευής των δανειστών προχώρησε στο αυτονόητο , ζήτησε, από τον  Κυρίαρχο  Ελληνικό Λαό να πάρει θέση απέναντι σε ένα  τελεσίγραφο – συμφωνία που υποθηκεύει το μέλλον του, εκφράζοντας παράλληλα τη δική της αντίθεση σε μια επαίσχυντη συμφωνία που θέλουν να επιβάλουν οι δανειστές.  

Οι πολίτες έχουν τη δυνατότητα δημοκρατικά και ελεύθερα να επιλέξουν με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ,  το να αντιδρούν όμως στην διενέργεια δημοψηφίσματος, για κάτι που τους αφορά,  φανερώνει μια υποτελή στάση ενός τμήματος του λαού,  που αποφεύγει να πάρει θέση για  κυρίαρχα θέματα που έχουν σχέση με τη   ζωή του και τη ζωή των παιδιών του.       

Είναι αυτονόητο  ότι συντάσσομαι με το ΟΧΙ σε  μια επαχθή  συμφωνία και συμφωνώ με τον  Θανάση Κρατερό που σε σημερινό του άρθρο στην «Αυγή» μεταξύ άλλων γράφει…         

«Δεν ξέρω τι θα γίνει. Αν θα το κερδίσουμε ή θα το χάσουμε το δημοψήφισμα που αποφάσισε η κυβέρνηση. Αν ο ελληνικός λαός θα ξεπεράσει το φράγμα του φόβου, την απειλή ενός συντριπτικού συσχετισμού δυνάμεων, τον έρωτα του ΑΤΜ - ακόμα κι από κάποιους που δεν έχουν ευρώ τσακιστό. Θα δώσουμε τη μάχη μας κι όποιος αντέξει. Στο κάτω - κάτω, αν ο κυρίαρχος πολίτης αποφασίσει κάτω από τη σιδερένια φτέρνα ότι προτιμά τη σιδερένια φτέρνα από τις "περιπέτειες", πάει να πει ότι για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει ακόμα πολλή δουλειά.

Δεν ξέρω τι θα γίνει. Ξέρω όμως ότι απόψε, χαράματα Παρασκευής, ο δικός μου κόσμος δεν κοιμάται. Κι ότι άναψαν τα τηλέφωνα και οι συζητήσεις. Όχι από την αγωνία, ή από τον φόβο, αλλά από χαρά. Ναι, από χαρά… Αυτός ο κόσμος, ο μικρός, ο μέγας είναι παρών. Και όρθιος. Και ψύχραιμος. Και αποφασισμένος. Και σαν από καιρό έτοιμος να αναμετρηθεί -πάλι- με υπέρτερες δυνάμεις.

Δεν ξέρω τι θα γίνει. Ξέρω όμως ότι μπορούμε να κοιτάζουμε στα μάτια χωρίς ερωτήματα και αμφιβολίες ο ένας τον άλλο. Να βαδίσουμε κάτω από τα πυρά των αντιπάλων χωρίς κανένα φόβο για το αύριο. Να αισθανθούμε περήφανοι που ανήκουμε στη μεγάλη στρατιά εκείνων που θέλουν να αλλάξουν ό,τι θεωρείται ιερό και αναλλοίωτο. Να ανατρέψουν ό,τι θεωρείται συμπαγές και αιώνιο. Να δώσουν μαζί με τις πιο ζωντανές δυνάμεις του λαού τη μάχη για μια πατρίδα που θα αποφασίζει δημοκρατικά και κυρίαρχα το μέλλον της.»