Αδιαχείριστες καταστάσεις ψυχής οι αποψινές

Το ημερολόγιο έδειχνε 12 Σεπτεμβρίου του 2012, εποχή κατάλληλη για να γραφτεί το παρακάτω, γιατί εγώ το θυμήθηκα στα μέσα Ιουλίου, με το θερμόμετρο να χτυπάει κόκκινο, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Είναι σαν εκείνα τα όνειρα που μας γεμίζουν απορίες. “Πως ήρθε στον ύπνο μου αυτό απόψε;”

«Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι». Αργά  και βασανιστικά, ξεκινάει «ο μεγάλος ερωτικός».

Στο περιθώριο ενός κατάλευκου εγγράφου, που έχω απέναντι μου και θέλει ν’ ανταμώσει με φράσεις, που να δίνουν λίγο μπόι σ’ αυτόν το ξεχασμένο εγωισμό, «Τι ρόλο παίζω;» και «Γαμώ τις ηλίθιες ευαισθησίες μου, που επιμένουν να με δείχνουν δυνατό», αυτός εκεί στην κόντρα «αν μ’ αγαπάς και είναι όνειρο ποτέ να μη ξυπνήσω, γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω…»

Αδιαχείριστες καταστάσεις ψυχής οι αποψινές.

Έχει δρόμο μέχρι το μεγάλο θυμό και ο χρόνος ο απαραίτητος, που ξέρεις, μπορεί να μας ξεφουσκώσει τα λάστιχα και να βρεθούμε κάπου στο πουθενά, με ένα γαμημένο παράπονο. Ανελέητο. Και αυτό να μείνει όπως τόσα, που έγιναν λήθη.

Ύστερα να μετράω ζωές που έζησα, μέσα από τις ζωές των άλλων.

Τίποτα δεν νοιώθω δικό μου απόψε.

Μια ζωή, πόσα παράπονα αντέχει; Πόση ανάσα μπορεί να δαπανήσει; Πόσο αλκοόλ να πιει και τι τσιγάρα να καπνίσει; Όλες οι απαντήσεις μου, στιγμές ήταν, που ο χρόνος δεν κατάφερε να τις ορίσει. Απέραντες στιγμές. Διαρκείας. Απόψε μοιάζουν να χορεύουν ένα ταγκό σαν εκείνο στο Παρίσι… Απόψε, που βρίσκομαι εκεί στου δρόμου τα μισά και προσπαθώ να τινάξω από πάνω μου όποια μάτια με λυτρώνουν, να φτάσω μέχρι τo ξέσπασμα του θυμού. «Η αλήθεια απεχθάνεται την καθυστέρηση» και η δική μου αλήθεια..., αλήθεια ήρθε πολύ καθυστερημένη.

Μόλις αναρτήθηκε στο διαδίκτυο λίστα  του ΣΔΟΕ με έλληνες πολιτικούς, που ελέγχονται για παράνομο πλουτισμό. Καμία εντύπωση. Άλλη μια καθυστερημένη αλήθεια και τα παράπονα και πάλι στο εαυτό μου, που τόσα χρόνια δεν κοίταζε  τα κεραμίδια…

Είναι από τις μέρες που δεν γράφεις για κανέναν  και όμως υπάρχει η βεβαιότητα ότι μέσα απ’ αυτές τις μπερδεμένες  λέξεις,  κάποιοι θα νοιώσουν το δικό τους αίμα να τις διαπερνά,  είναι αυτοί  που εύκολα  θα τις ξεμπερδέψουν.
Θα μπερδέψω τις λέξεις για να τις βάλουν στη σειρά τα άλλα χέρια, που περιμένουν κοιτάζοντας στον ουρανό τα σήματα καπνού από το δικό μου χέρι

Η κατάληξη σχεδόν πάντα η ίδια λες και την καθορίζουμε,  αισθανόμαστε την ήττα μέσα από την γενναιότητα. Όμορφοι και ηττημένοι, γιατί πως αλλιώς θα κερδίζαμε τον σεβασμό αλλά κι το φόβο, «…γιατί τίποτα σπουδαίο χωρίς το αίμα του, τίποτα μεγάλο χωρίς το νεκρό του…»