Για τις άλλες εκπτώσεις ...

Ξεκίνησαν οι θερινές εκπτώσεις, εμείς που δεν είμαστε του εμπορίου θα μιλήσουμε για τις άλλες... Αντίστροφη με την πορεία η στάση μας. Όσο η κατάσταση χειροτερεύει, τόσο η παθητικότητα γίνεται κυρίαρχο στοιχείο.

Έχω την αίσθηση ότι η εκπαίδευση των ανθρώπων, να δέχονται ασυζητητί καθημερινές εκπτώσεις στη ζωής τους στηρίζεται στην επανάληψη. Μια κακή τηλεόραση, που κάθε χρόνο γίνεται και χειρότερη, άμεσα συνδεδεμένη με την εκάστοτε εξουσία (οικονομική και πολιτική), αποτελεί το βασικό μοχλό σ’ αυτήν την προσπάθεια υποταγής.

Έχουμε γίνει θεατές, μιας βασανιστικής μείωσης όλων των κεκτημένων. Έχω την αίσθηση ότι απλώς σχολιάζουμε, και περιμένουμε παθητικά το τέλος, το οποίο στην προκειμένη περίπτωση δεν το γνωρίζουμε και ίσως και αυτός είναι ένας λόγος, του άνευ προηγουμένου εφησυχασμού.

Δυσκολεύομαι να βρω λέξεις, όχι για να περιγράψουν, άλλωστε λίγο η πολύ, έχουμε γίνει όλοι μάρτυρες της ζοφερής εικόνας. Έχουμε δεδομένα, που δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε. Ξέρουμε τι έφταιξε. Ξέρουμε τους θύτες. Το πρόβλημα βρίσκεται στα θύματα. Όλες οι φυλές του Φαραώ, που να βρεις δρόμο να τις βάλεις να τον περπατήσουν. Ο καθένας τραβάει τη μοναχική πορεία του, ακολουθεί την πεπατημένη του, υπερασπίζεται τα στενά του συμφέροντα.

Αυτές τις λέξεις δυσκολεύομαι να βρω. Λίγες σε μια σειρά που να σχηματίζουν μια πρόταση. Τι κάνουμε; Όλοι μαζί τι κάνουμε. Δεν ξέρω αν υπάρχουν αυτές οι λέξεις σήμερα, ή θα χρειαστεί να γραφτούν με αίμα για να αφυπνίσουν συνειδήσεις, να ενώσουν, τους ανθρώπους που υποφέρουν, να ενώσουν τα θύματα απέναντι στους θύτες. Δεν είναι ότι ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες, μ’ αυτά που προηγήθηκαν, υπάρχει κατανόηση. Δεν μπορεί όμως, μέσα σ’ αυτή βαρβαρότητα να μην υπάρχει ένα σημείο επαφής. Να μην υπάρχει ένα σημείο, που να συναντηθεί ο πόνος, η δυστυχία, η ανάγκη. Τι πρέπει να γίνει δηλαδή, να συναντηθούμε όλοι στα συσσίτια, για να δώσουμε τα χέρια ή και εκεί θα προσπαθήσουμε να ρίξουμε το διπλανό μας για τη μεγαλύτερη μερίδα;

ΟΧΙ δεν έχω τις λέξεις, που θα εμπνεύσουν, που θα ενώσουν, που θα στερήσουν το μαλακό υπογάστριο απ’ αυτούς που σήμερα το κτυπούν με όλα τα μέσα, ανελέητα.

Δεν έχω βρει τις λέξεις, για να πείσω τον ηλίθιο που άκουγα απόψε στην τηλεόραση, ότι ο μόνιμος, ο αορίστου, ο ορισμένου, ο του ιδιωτικού ή του δημοσίου, ο ελεύθερος επαγγελματίας, ο αγρότης, ο εργάτης, ο αστυνομικός, ο στρατιωτικός, ο δημοσιογράφος, ο επιστήμονας, όλοι εργαζόμενοι είναι.

Δεν έχω βρει λέξεις να τον βγάλω μέσα από το μικρόκοσμο του, να του πω πως οι διαχωρισμοί εφευρέθηκαν για τον κρατούν δέσμιο, σκλάβο μια ζωή.

Να του το πω, πως η διεκδίκηση, για τα δίκαια αίτημάτα του, δεν είναι προσωπική του υπόθεση. Τα χαρτιά που προσκόμισε για να διαχωρίσει τη θέση του, είναι κωλόχαρτα, στην καλύτεροι περίπτωση, στην χειρότερη τεκμήρια για τη θανατική του καταδίκη.

Αυτό είναι σήμερα το μεγάλο ζητούμενο, δυο τρεις λέξεις στη σειρά και κάποιοι, που θα μπουν μπροστά να τις φωνάξουν, για να γίνει η συνάντηση.