Ας επιστρέψουμε στον πληθυντικό

Για την πόλη που όλο και περισσότερο την πνίγει η μοναξιά, γράφαμε πέρσι τέτοιες μέρες, για την πόλη που οι πολίτες της αλληλοσπαράζονται σ’ έναν αιμοβόρο χαιρέκακο χορό γράφουμε σήμερα.

Για τη χώρα που επιτρέπει στους ενόχους της να ντύνονται αθώοι και με ψέματα και μίμηση συναισθημάτων να παίρνουν κόσμο στο λαιμό τους, γράφαμε πέρσι, για τους ίδιους ενόχους με άλλα προσωπεία γράφουμε σήμερα.
Το απέραντο εγώ κυβερνά τους επιθυμούντες την εξουσία και το ίδιο εγώ κυβερνά τους πολίτες της πόλης μας που βολεύονται καθένας για τον εαυτό του ή τη μικρή του ομάδα.
Κι αφού το εγώ ποτέ δεν υπηρετεί τις ανθρώπινες αξίες, αυτές υποσκελίζονται μπροστά στο στόχο. Ο σεβασμός στον συμπολίτη και ο σεβασμός στον πολίτη, κύρια αξία της δημοκρατίας, μοιάζουν να μην έχουν θέση σ’ αυτήν τη χώρα σ'αυτήν την πόλη. Ο χορός, όπως γράφαμε στήνεται γύρω από τα συντρίμμια ή από την επικείμενη κατάρρευση, δε στήνεται για να την προλάβει, αλλά για να την γιορτάσει. Έχασες εσύ για να κερδίσω εγώ. Όχι “χάσαμε”. Ο πρώτος πληθυντικός, μάλλον άγνωστη γραμματική φόρμα, για τους περισσότερους.

Γι’ αυτό επιμένω στις παρέες. Στις παρέες εκείνες που αντιστέκονται στο εγώ, στις παρέες εκείνες που έμειναν για πάντα στο εμείς. Γι’ αυτό, όπως επιμένει η φίλη του ραδιοφώνου «θέλω κόσμο πολύ κι ας μην ξέρω κανέναν τους, να περπατώ ανάμεσα σε σώματα που προχωρούν στο δικό τους πεπρωμένο να διασχίζω δρόμους που προπορεύονται και έπονται άλλοι κι ας μην ξέρω κανέναν κι ας μη μου μιλήσει κανείς. Είναι η ελπίδα πως ίσως... που ξέρεις… μπορεί… σ’ αυτή τη στροφή…. στην επόμενη... να περιμένει μια συνάντηση…», επιμένω κι εγώ μαζί της ότι ανάμεσα στον κόσμο του δρόμου, θα υπάρχουν κι άλλες παρέες.
Αυτό παραμένει ζητούμενου κι ας ντύθηκαν οι ένοχοι τα κουστούμια των αθώων, κι ας ανέβηκαν στη σκηνή της εξουσίας με δήθεν καινούργια προσωπεία, τίποτα δε μας πείθει ότι απέβαλαν το “εγώ” από τον προγραμματισμένο στο στόχο χαρακτήρα τους. Το ζητούμενο σήμερα είναι να δούμε τον κόσμο με άλλο μάτι, να δούμε τον κόσμο με τα μάτια των παιδιών, να δούμε τον κόσμο με συλλογική συνείδηση.
Αμυνόμαστε, υπερασπιζόμενοι ένα παλιό μοντέλο σ’ αυτόν το κόσμο το παλιό, που διψάει για περισσότερο δανεικό χρήμα, για περισσότερα αυτοκίνητα, για προϊόντα μιας χρήσης, για περισσότερη συσσώρευση ύλης, αντλεί στερεότυπα του παρελθόντος, με βασικό συστατικό την κοντόφθαλμη αντιμετώπιση των τρεχουσών αναγκών, που ήταν πάντοτε και θα συνεχίσουν.

Που είχαμε μείνει; Και δεν περιμένουμε την απάντηση, γιατί απλούστατα δεν θέλουμε να συνεχίσουμε από εκεί, αλλά από την αφετηρία, από εκεί δηλαδή που ξεκινάει κάθε όνειρο, με την πεποίθηση πάντα που δεν θα καταλήξει σε εφιάλτη…