Μας την κρύβανε τη φτώχεια

Είναι ντροπή η φτώχεια; Η μεγαλύτερη και ας προσπαθούσαν τόσα χρόνια οι ελληνικές ταινίες να μας πείσουν περί του αντιθέτου. Η αλήθεια είναι ότι οι σεναριογράφοι φρόντιζαν να δώσουν την απαραίτητη αίγλη στους φτωχούς πρωταγωνιστές. Πάντα οι φτωχοί ήταν πιο όμορφοι από τους πλούσιους, οι άνδρες πλούσιοι, συνήθως ήταν λελέδες και οι γυναίκες κακομαθημένες.  Ο έρωτας ανίκητος βασίλευε στο τέλος, αράδιαζε χαρούμενα παιδάκια και όλο και κάποια κληρονομιά, κάποιος θείος από την Αμερική, κάποιο λαχείο, συμπλήρωνε την ευτυχία.

Μας την κρύβανε τη φτώχεια και μας ψήνανε με τραγούδια και παρηγορητικά τσιτάτα του τύπου, «η φτώχεια δεν είναι ντροπή», «φτωχολογιά για σένα κάθε μου τραγούδι», «τα λερωμένα άπλυτα». Πουθενά η ντροπή, μέχρι να έρθει ο Άκης Πάνου, να πει τα πράγματα με το όνομα τους. «Η φτώχεια που μας έχει γονατίσει τη νοιώθω μεγαλύτερη ντροπή».

Και σήμερα αυτή η ντροπή σκεπάζει μια ολόκληρη χώρα. Νέος εθνικός ύμνος είναι το παραπάνω τραγούδι. Ούτε ο Παρθενώνας ούτε η ιστορία η ένδοξη, μπορεί να σκεπάσουν την ντροπή μας. «Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού τη τρομερή…» και κανένας δεν μας γνωρίζει κανένας δεν μας υπολήπτεται. Είμαστε φτωχοί και ντρεπόμαστε. Γιατί δεν μπορεί να μην ντρέπεται κανείς, όταν τρεις υπάλληλοι των “θεσμών” προσβάλουν μια ολόκληρη χώρα. Δεν μπορεί να μην ντρέπεται κανείς με όλους αυτούς που έχουν ξεπουλήσει τα πάντα.
Η φτώχεια που γονάτισε μια ολόκληρη χώρα, γίνεται ακόμα πιο σκληρή στις μικρές προσωπικές ιστορίες. Όλοι μαζί κάπως αντέχεται, αλλά ποτέ δεν είναι όλοι μαζί.
Κάθε μέρα κάθε βράδυ, πίσω από τις κλειστές πόρτες παίζονται μικρές τραγωδίες με την ντροπή ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του πατέρα, που θέλει και δεν μπορεί.
Εκεί φωλιάζει η ντροπή σε αυτούς που πονάνε σ’ αυτούς που αισθάνονται, οι άλλοι που θα έπρεπε να ντρέπονται καμία ντροπή δεν τους πλησιάζει. Δεν θα συνεχίσω με όλα αυτά που μας πληγώνουν. Οι μεγάλες μέρες του Ιουνίου δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες. Θα το θυμόμαστε τον φετινό Ιούνιο.