Πολλές φορές παρασύρομαι, με όλα τούτα τα επιδερμικά. Δεν μπορεί όμως να είναι όλα τόσο χάλια . Πίσω από τις φιέστες, αλλά και πίσω από την κακομοιριά υπάρχει και η άλλη Κέρκυρα, αυτή που στις υπάρχουσες δύσκολες συνθήκες παλεύει, προσφέρει και ελπίζει.
Μερικές φορές εστιάζουμε σε πρόσωπα για να τονίσουμε τη σκέψη, να δώσουμε έμφαση, στο λόγο για να μην περάσει απαρατήρητος. Φυσικά και υπάρχουν πολλοί, που ανιδιοτελώς προσφέρουν σε διάφορες κοινωνικές δραστηρίοτητες. Φυσικά υπάρχει ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας, που δεν περιορίζεται σε σχολιασμούς, που αντιστέκεται έμπρακτα στην απάθεια, που στέκεται αλληλέγγυο στις γενιές που έρχονται, που αμύνεται κόντρα στους εγωιστικούς καιρούς.
Ο λόγος σήμερα για το δημιουργό Δημήτρη Μηλιώτη. Επισκέφτηκα την έκθεση σχεδίων και χαρακτικών στην Δημοτική Πινακοθήκη και έφυγα με αυτοπεποίθηση: υπάρχει ελπίδα αρκεί να πονέσουμε ξανά και ο Δημήτρης Μηλιώτης, μας έδειξε ότι πονάει γι’αυτό που κάνει.
Εντυπωσιάστηκα από την λεπτομέρεια, την τεχνική, την αφοσίωση, την επιμονή και την υπομονή. Τον χρόνο τον πολύ, που ο Μηλιώτης αφιερώνει για να υπηρετήσει την τέχνη. Δεν είμαι αυτός που θα κρίνω το έργο του. Δεν έχω τις γνώσεις. Μόνο τα συναισθήματά μου καταθέτω. Αξίζει τον κόπο να επισκεφτείτε την έκθεση. Αυτό που θα δείτε σε λίγη ώρα, ο Μηλιώτης έκανε τριάντα χρόνια για να μας το δώσει. Η ψυχή του είναι εκεί, χαραγμένη και ανάγλυφη. Η ψυχή του ζωγραφισμένη στην πέτρα, για να γίνει Λιβελούλα στο χαρτί. Και η μουσική είναι ζωγραφισμένη. Ποιος σας είπε ότι οι ήχοι δεν αποτυπώνονται . Ρωτήστε, τον Μηλιώτη να σας πει. Ο Δημήτρης είναι από τους εργάτες της τέχνης που τιμούν το νησί μας.
Σε μια προσπάθεια να ξεφύγω απ’ τη μιζέρια, συνεχίζω την αναφορά μου στους Κερκυραίους , που μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά με τα δικά τους φώτα, προχωρούν στην δύσκολη πορεία της καθημερινότητας, της επιβίωσης, αλλά και της ατομικής προσφοράς στην κοινωνία.
Η άλλη Κέρκυρα λοιπόν, που στο περιθώριο της γκρίνιας και της μιζέριας σιγά - σιγά και ταπεινά αναπτύσσεται και δημιουργεί. Για αυτή την Κέρκυρα μιλάω, που εργάζεται, που αναπτύσσεται και προσφέρει, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Μιλάω για την Κέρκυρα που δεν εφησυχάζει, αναμασώντας τσιτάτα του «ένδοξου παρελθόντος», αλλά που ξέρει τα μπόσικα και προσπαθεί να τα κρατήσει. Δεν είναι όλα τόσο χάλια.
Μερικές φορές εστιάζουμε σε πρόσωπα για να τονίσουμε τη σκέψη, να δώσουμε έμφαση, στο λόγο για να μην περάσει απαρατήρητος. Φυσικά και υπάρχουν πολλοί, που ανιδιοτελώς προσφέρουν σε διάφορες κοινωνικές δραστηρίοτητες. Φυσικά υπάρχει ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας, που δεν περιορίζεται σε σχολιασμούς, που αντιστέκεται έμπρακτα στην απάθεια, που στέκεται αλληλέγγυο στις γενιές που έρχονται, που αμύνεται κόντρα στους εγωιστικούς καιρούς.
Ο λόγος σήμερα για το δημιουργό Δημήτρη Μηλιώτη. Επισκέφτηκα την έκθεση σχεδίων και χαρακτικών στην Δημοτική Πινακοθήκη και έφυγα με αυτοπεποίθηση: υπάρχει ελπίδα αρκεί να πονέσουμε ξανά και ο Δημήτρης Μηλιώτης, μας έδειξε ότι πονάει γι’αυτό που κάνει.
Εντυπωσιάστηκα από την λεπτομέρεια, την τεχνική, την αφοσίωση, την επιμονή και την υπομονή. Τον χρόνο τον πολύ, που ο Μηλιώτης αφιερώνει για να υπηρετήσει την τέχνη. Δεν είμαι αυτός που θα κρίνω το έργο του. Δεν έχω τις γνώσεις. Μόνο τα συναισθήματά μου καταθέτω. Αξίζει τον κόπο να επισκεφτείτε την έκθεση. Αυτό που θα δείτε σε λίγη ώρα, ο Μηλιώτης έκανε τριάντα χρόνια για να μας το δώσει. Η ψυχή του είναι εκεί, χαραγμένη και ανάγλυφη. Η ψυχή του ζωγραφισμένη στην πέτρα, για να γίνει Λιβελούλα στο χαρτί. Και η μουσική είναι ζωγραφισμένη. Ποιος σας είπε ότι οι ήχοι δεν αποτυπώνονται . Ρωτήστε, τον Μηλιώτη να σας πει. Ο Δημήτρης είναι από τους εργάτες της τέχνης που τιμούν το νησί μας.
Σε μια προσπάθεια να ξεφύγω απ’ τη μιζέρια, συνεχίζω την αναφορά μου στους Κερκυραίους , που μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά με τα δικά τους φώτα, προχωρούν στην δύσκολη πορεία της καθημερινότητας, της επιβίωσης, αλλά και της ατομικής προσφοράς στην κοινωνία.
Η άλλη Κέρκυρα λοιπόν, που στο περιθώριο της γκρίνιας και της μιζέριας σιγά - σιγά και ταπεινά αναπτύσσεται και δημιουργεί. Για αυτή την Κέρκυρα μιλάω, που εργάζεται, που αναπτύσσεται και προσφέρει, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Μιλάω για την Κέρκυρα που δεν εφησυχάζει, αναμασώντας τσιτάτα του «ένδοξου παρελθόντος», αλλά που ξέρει τα μπόσικα και προσπαθεί να τα κρατήσει. Δεν είναι όλα τόσο χάλια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου