«Σ’ αγαπώ μα δε θα ‘ρθω»

“θέλω τη μέρα που θα φύγεις απ' το πρωί να μου γελάς και όταν την πόρτα θα ανοίγεις να είναι σαν να μ' αγαπάς” Οδυσσέας Ιωάννου τους στίχους, ο Θάνος Μικρούτσικος τη Μουσική και ο Χρήστος Θηβαίος σε άμεση επαφή με την φωνή του, βράδυ αργά.

“Δε νομίζω ο χωρισμός να έχει άλλο τέτοιο τρυφερό τραγούδι για πάρτη του.” σχολιάζει η Κυρία του Ραδιοφώνου. “Ούτε αίματα ούτε φωνές ούτε καν δάκρυα. Θα μου πεις ότι ο άνθρωπος περιγράφει το πριν –όπως στις διαφημίσεις. Το μετά, το γαία πυρί μιχθήτω που θα συμβεί 9 φορές στις 10 όταν η πόρτα θα έχει κλείσει και θ’ ακούγονται τα βήματα που απομακρύνονται, θα μας το πει κάποια άλλη φορά. Ούτως ή άλλως το μετά, είναι του καθενός αίμα. Συμπεριλαμβανομένου κι εκείνου που έφυγε.
Γκρινιάζουμε, έχοντας γνώση για όλα αυτά τα καλά που ζήσαμε. «Δεν υπάρχουν χρόνια αγάπης και έρωτα χαμένα. Τίποτα δεν χάσαμε, μπορεί να υποφέραμε, αλλά κερδίσαμε. Ότι αγαπήσαμε κυκλοφορεί στο αίμα μας, ανεβοκατεβαίνει στις αρτηρίες, περνάει από τα καρδιά μας. Διεισδύει στα νέα μας συναισθήματα και μας παγιδεύει στο λάθος των συγκρίσεων. Ότι αγαπήσαμε ζει πάντα μαζί μας.
Και όλοι εμείς που ξυπνήσαμε μια μέρα και δεν πιστεύαμε πως μεγαλώσαμε, που βρεθήκαμε ανάμεσα σε δύο βουνά και ρωτήσαμε πόσο χρόνο έχουμε ακόμα, όλοι εμείς κέρδος κουβαλάμε.»
Θα συνεχίσω, τις ενέσεις ηθικού, για μένα και για όλους που είναι σαν και μένα, γιατί αυτές τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη, στο μεταίχμιο, μεταξύ Φθινοπωρινού καλοκαιριού και φθινοπωρινού χειμώνα, παρατηρείται μια έξαρση της κρίσης, της ηλικίας εννοώ.
Δεν υπάρχουν χρόνια αγάπης χαμένα. Και τα δικά μας χρόνια, ήταν παραμυθένια. Από τον Χατζιδάκι, στο Θεοδωράκη, από την «όμορφη πόλη» στην οδό ονείρων». Αν δεν κουβαλούσαμε, αυτά τα πολύτιμα χρόνια, πως θα σιγοψιθυρίζαμε σήμερα τα τραγούδια. Και τα δικά μας τραγούδια δεν παλιώνουν, δεν είναι απ’ αυτά που κάνουν μακαρόνια με κιμά, είναι απ΄ αυτά που έγραψαν ποιητές και μεγάλοι συνθέτες, «σ’ αγαπώ μα δε θα ‘ρθω», επιθυμία και άρνηση στο ίδιο ποτήρι νερό, έλξη και άπωση στον ίδιο πόλο του μαγνήτη. Τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη πριν 50 χρόνια.