Τι άλλο, τον Θεοδωράκη έχω συνέχεια μπροστά μου αυτές τις μέρες. Τι πάθος! Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι του πάθους. Μ’ αρέσουν αυτοί που φτάνουν στα άκρα. Απεχθάνομαι τη χρυσή τομή. Δεν είναι το μυαλό, δεν είναι ο τρόπος, δεν είναι η λογική, δεν είναι η τεχνική, δεν είναι η δημιουργία, δεν είναι η τακτική. Είναι η Ψυχή. Και ο Θεοδωράκης είχε ψυχή, που τον έκανε μοναδικό.
Δε μου αρέσουν οι «ανάμεσα». Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι, που φωτίζουν, ακόμα και όταν έχει συννεφιά… Ο άνθρωπος που δεν καθοδηγείται από μέσα του, βρίσκεται ανάμεσα σε δυο κόσμους, μετέωρος, ικανός για τα πιο αντίθετα πράγματα, μανιακός για κάτι όσο και αδιάφορος, μα πάνω απ’ όλα ανασφαλής. Πιστεύει ότι η αποδοχή, του προσφέρει εκείνο που δεν έχει. Ο Θεοδωράκης δεν χρειάστηκε την αποδοχή, πάντα είχε να δώσει , μας έδωσε πολλά και θα συνεχίσει να μας δίνει.
Τα παραπάνω σκεφτόμουνα πηγαίνοντας, σε εκείνη τη παιδική χαρά, για να δω τον ήλιο να δύει και να ταξιδέψω πίσω για να εισπράξω εκείνο το συναίσθημα της ηλικίας της μονοψήφιας.
Ακριβώς εκεί, που ο ήλιος κόβει το νερό. Φθινόπωρο! Ημέρες επαναπροσδιορισμού, της θέσης μας και της στάσης μας, απέναντι στον εαυτό μας πρωτίστως. Να πονέσουμε για να νοιώσουμε. Να εκπαιδεύσουμε τα αισθήματά μας, σε συνθήκες δυσκολίας.
Νοιώθω μέσα από ένα κοκτέιλ συναισθημάτων, ν’ αφαιρώ εγωισμό, να μη με ακολουθούν δικαιολογίες σε κάθε απόπειρα καταλογισμού ευθυνών προς τον εαυτό μου. Να γίνομαι πιο ελεύθερος. Αυτός ο πόνος είναι και η ελπίδα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου