Μια μετακόμιση η αιτία

Μια μετακόμιση η αιτία, που προστέθηκε στις τόσες, που αντιστέκονται στο γενικό εφήμερο της ζωής.

Αυτές οι μέρες του Φθινοπώρου, μου δοκιμάζουν τις αισθήσεις. Ένα στρώμα βελούδο έχει καθίσει σε ότι με περιβάλλει και σμιλεύει ότι αιχμηρό έχει προηγηθεί. Ακόμα και το νερό της θάλασσας αποκτάει μια βελούδινη υφή. Και η μοναξιά διαφορετική μου φαίνεται. Έχει χρώματα, έχει αρώματα, έχει μνήμες.
Πάντα φθινόπωρο μου συμβαίνουν. Ρήξεις, μετακομίσεις, τέλος και αρχή. Δεν θυμάμαι πόσες μετακομίσεις έχω κάνει, εκείνο που θυμάμαι, είναι ένα μεγάλο κομμάτι του παρελθόντος να έχει χαθεί στο δρόμο. Το σίγουρο... ακόμα είμαι αρτιμελής.
Όπως και να 'χει, η ήττα είναι σαν τον έρωτα. Σχεδόν κεραυνοβόλα. Κι ας ετοιμάζεσαι και για τα δύο, χρόνια πολλά πριν, για να τα συναντήσεις. Θα φτάσει μονάχα ένα τίναγμα του προσώπου σου ή μια σύσπαση του ματιού για να σε συνεπάρει η μέθη και ένα «όχι τώρα» λες και βγαίνει από στόμα ρομπότ για να σχηματιστεί το ρήγμα. Σαν σε γυαλί. Δίχως καμία πιθανότητα επανασυγκόλλησης .
Mην σας ξεγελά το πρώτο πρόσωπο. Δεν κάνουμε φύλλο και φτερό την προσωπική μας ζωή. Μην σας ανησυχεί ο δραματικός τόνος, η απόδοση των εσωτερικών διεργασιών, δεν αφορά τη στιγμή, περιγράφει τη διάθεση σε χρόνους παρελθόντες και μέλλοντες. Ποτέ παρόντες.
Έκλεψα λίγο χρόνο. Απομόνωσα τους ενοχλητικούς θορύβους της τρέχουσας επικαιρότητας, φώναξα δυνατά για να το ακούσω: «δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα» και ετοιμάστηκα για τις δικές μου αλλαγές.
Τι ήθελα; Τι πήρα; Τι πέτυχα; Τι προσπάθησα; Τι επιδίωξα; Τι κατάφερα; Τι έχω; Έτσι μέσα στα ήσυχα φθινοπωρινά βράδια, με ειλικρινείς απαντήσεις αρχίζω να βρίσκομαι. Όσο περνά ο καιρός νομίζω πως περισσεύω σ’ ένα παρελθόν που απεγνωσμένα προσπάθησα να γίνει μέλλον.
Οι αϋπνίες, μου έχουν τσακίσει το σύστημα. Θέλω να βουλιάξω σε αναισθησία, σε απάθεια, στο κενό. Κάνω νευρικές βόλτες και το σπίτι μου φαίνεται μικρό.
Θα βγω έξω.
Η μνήμη μου, δεν έχει συγκρατήσει σπουδαία πράγματα, παρ΄ όλα αυτά, εκείνα που θυμάται τ' ακολουθώ , με σπρώχνουν προς τα πίσω, με οδηγούν στην αρχή, όπως στο “φιδάκι” εκείνο το παιδικό παιγνίδι με τα σκαμπανεβάσματα . Αυτό είναι ο δράστης. Έφτασα κοντά στο τέρμα και με περίμενε, έτοιμο να με καταβροχθίσει . Με έφτασε στην ουρά . Τρεις σκάλες αποδείχτηκαν λίγες. Τσάμπα τις ανέβηκα.
Μπορεί να είστε συνένοχοι σ΄ αυτές τις συνωμοσίες, ο κύριος ένοχος όμως είναι ο εαυτός μου. Σ΄ αυτόν πρωτίστως απευθύνομαι . Αναζητώ την ηρεμία στα γραπτά . Κάθε μέρα υπογράφω πρωτόκολλο ειρήνης . Τελεσίγραφο ανακωχής μαζί μου.