Από την περασμένη Παρασκευή μέχρι και σήμερα τις πρώτες πρωινές ώρες, δέκα διαφορετικές ιδέες - αφορμές, πέρασαν από το μυαλό μου για να γράψω, σήμερα δεν θυμάμαι καμία ή ότι θυμάμαι, δεν βρίσκω λόγια να κτίσω ένα κείμενο. Κάτι για την υποκρισία της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, τον τόνο της φωνής των παπάδων, την δύναμη των λέξεων, το δικομματισμό και κάτι προσωπικό.
Με το ξημέρωμα της Δευτέρας ξέφτισαν. Και όμως εκείνη τη στιγμή που μου πέρασαν από το μυαλό, μου έδωσαν την αφορμή να πάω παραπέρα. Είναι ο χρόνος τελικά, που υπαγορεύει το σημαντικό και το ασήμαντο. Είναι η στιγμή, που όταν χαθεί δεν επιστρέφει.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, όμως μια ανεκπλήρωτη στιγμή παραμένει ακόμα ζωντανή. Θυμάμαι είχα διστάσει να προχωρήσω σε ένα ερωτικό κάλεσμα, ένα αυγουστιάτικο απόγευμα σε μια παραλία. Πέρασαν δέκα χρόνια από εκείνη τη στιγμή, σε πιο εύκολες συνθήκες, η επιθυμία μου εκπληρώθηκε. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και σήμερα πενθώ τη στιγμή που έχασα, σε κείνο το χρόνο, σε εκείνο τον τόπο με κείνα τα νιάτα.
…………………………………………………………………………………………
Στην ίδια παραλία, με την ίδια γυναίκα, τον ίδιο μήνα και απόγευμα με διαφορά δέκα χρόνια, ήταν μια άλλη στιγμή, που όσο καλή και να ήταν δεν κατάφερε να καλύψει την απώλεια.
…………………………………………………………………………………………..
Είναι ο χρόνος τελικά…
.
1 σχόλιο:
"Καμμιά φορά πιστεύουμε ότι νοσταλγούμε έναν μακρινό τόπο ενώ στην πραγματικότητα νοσταλγούμε μόνον τον χρόνο που ζήσαμε εκεί , τότε που ήμασταν πιο νέοι και πιο φρέσκοι.Έτσι λοιπόν μας ξεγελάει ο χρόνος : φορώντας τη μάσκα του χώρου. Αν ταξιδέψουμε ως εκεί ,θα συνειδητοποιήσουμε την πλάνη μας"
κάπου το έχω διαβάσει (δεν θυμάμαι πού)και νομίζω ότι σου ταιριάζει.
Δημοσίευση σχολίου