"Καμμιά φορά πιστεύουμε ότι νοσταλγούμε έναν μακρινό τόπο ενώ στην πραγματικότητα νοσταλγούμε μόνον το χρόνο που ζήσαμε εκεί, τότε που ήμασταν πιο νέοι και πιο φρέσκοι.
Έτσι λοιπόν μας ξεγελάει ο χρόνος : φορώντας τη μάσκα του χώρου. Αν ταξιδέψουμε ως εκεί, θα συνειδητοποιήσουμε την πλάνη μας"
Ευχαριστώ το «ναυτίλο» για τη συμπαράσταση, μόνο που το πένθος για εκείνη την ανεκπλήρωτη στιγμή παραμένει και είναι βέβαιο ότι θα παραμείνει μέχρι τέλους. Το «Αν ταξιδέψουμε ως εκεί», το ξέρουμε καλά ότι δεν θα γίνει ποτέ. Η νοσταλγία έχει να κάνει με το γεγονός σε εκείνο το χρόνο. Άλλα και αν αποφασίσουμε τελικά το ταξίδι, στον προορισμό της νοσταλγίας, είναι βέβαιο ότι θα έχουμε κάνει λάθος στο χρόνο, οπότε…
…………………………………………………………………………………………..
Για να διευκρινίσω στους αναγνώστες της εφημερίδας, «ο ναυτίλος» είναι αναγνώστης της ηλεκτρονικής σελίδας και τα εντός εισαγωγικών της εισαγωγής αποτελούν δικό του σχόλιο στο χθεσινό μου κείμενο…
………………………………………………………………………………………….
Και για να συμπαρασταθώ στην απαισιοδοξία σου αγαπητέ συνένοχε ναυτίλε, σου απαντώ: μας πήραν τα τρένα , μας πήραν και τα λεωφορεία, πως να ταξιδέψουμε; Τα οχήματα, μεταφοράς που διαθέτουμε στο χρόνο, δεν διαθέτουν όπισθεν
Σήμερα, όπως λέει και μια αγαπημένη μου φίλη, «το μόνο που μας παίρνει από καιρού εις καιρόν είναι τα κλάματα. Που μεγαλώσαμε, που φύγαμε, που δεν αλλάξαμε, που νικήσαμε, που χάσαμε, που οπισθοχωρήσαμε, ό,τι τέλος πάντων κάνει κάθε άνθρωπος στην ζωή του»
…………………………………………………………………………………………..
Η ζωή που σκοτώσαμε είναι τελικά αυτή μου νοσταλγούμε, μόνο, για να τελειώσουμε αισιόδοξα, όπως τα παραμύθια «η ζωή δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν αναδρομική έκθεση».όπως λέει η παραπάνω φίλη «Οι πίνακες που χαρακτηρίζουν κάθε μας εποχή, είναι και δέρμα μας και βλέμμα μας και πίκρα μας και λόγια μας και βάδισμα μας. Είμαστε οι ίδιοι πηλίκο και υπόλοιπο ταυτόχρονα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου