Δεν φτάνουν οι ευχές δεν φτάνουν οι κατάρες

Μέρες που είναι ας κάνουμε ειρήνη, όχι που πριν κάναμε πόλεμο. Άκαπνοι ατσαλάκωτοι., με τα περισσότερα να περνούνε ξώφαλτσα χωρίς να μας αγγίζουν. Μια γκρίνια εκ του ασφαλούς και για όλα φταίνε οι γκόμενες οι πρώην και οι επόμενες.
Για τον τόπο, γιατί το θέμα δεν μπορεί να κλείσει ούτε με ευχές ούτε με κατάρες
Χρειάζεται να καταθέσουμε την ψυχή μας, σ’ αυτήν την πόλη, σ’ αυτόν τον έρωτα σ’ αυτά τα παιδιά. Να καταθέσουμε την ψυχή μας, πέρα και έξω από τον εαυτό μας.
Είναι ανάγκη εμείς που δεν μας υποτάσσουν οι σκοπιμότητες, που βλέπουμε και λίγο έξω από τον μικρόκοσμο μας, εμείς πιο ψύχραιμοι, να ξεφύγουμε από αυτό το βάλτο. Να ξεφύγουμε από τα συνθήματα, και τα ΘΑ. Να ξεφύγουμε από τα χάρτινα πρόσωπα και τα ιλουστρασιόν προγράμματα. Να δούμε τις ανάγκες αυτής της κοινωνίας και να συνθέσουμε δημιουργικές δυνάμεις σε μια προσπάθεια υπεράσπισης όλων εκείνων των αξιών που συμβάλουν στην καλλίτερη ποιότητας ζωής.
Εργατικότητα, μετριοφροσύνη και πολύ ψυχή, είναι τα απαραίτητα υλικά σ’ αυτόν τον αγώνα.
Ψυχή θέλουν όλα για να είναι αληθινά.
Τα μεγάλα προβλήματα, που δημιούργησε ο σύγχρονος τρόπος ζωής δεν είναι δυνατόν να λυθούν με μαγικά ραβδάκια. Χρειάζεται αέναη προσπάθεια, σε μια κατεύθυνση προοδευτική. Και αυτή η μικρή νίκη που πετύχαμε σήμερα, για δέκα θέσεις στάθμευσης να την ενώσουμε με την αυριανή, που θα γίνουν είκοσι.
Πάντα θεωρούσα το μέτρο εκμαγείο του μετρίου και το αποστρεφόμουν. Η αληθινή ζωή είναι όλα ή τίποτα, όμως το «όλα» γι’ αυτήν την πόλη είναι βήμα - βήμα η προοδευτική πορεία..
Ότι πετά και κάνει θόρυβο, είναι επικίνδυνο. Και είναι άδικο για τα πουλιά…