Αυτή η στιγμή είναι τώρα

Όσα ζούμε αυτές τις μέρες μετά την δολοφονία του μαθητή, είναι αποτέλεσμα μιας βαθύτερης κρίσης που ξεχείλισε. Οι κουκουλοφόροι, οι «γνωστοί άγνωστοι», όπως χρόνια τώρα συνηθίζουμε να τους αποκαλούμε, δεν έχουν το εύρος να δημιουργήσουν μια λαϊκή εξέγερση σαν αυτη που έλαμψε και φώτισε το σκοταδι της καθημερινότητας μας, διαφορετική βεβαίως απ’ αυτές που έχουμε συνηθίσει, αλλά ικανή να επιβάλλει νέους προβληματισμούς. Πάντα είχα την απορία τι θα κάνουν αυτά τα παιδιά όταν θα βγουν στην αγορά. Δεν μπορεί κάποια στιγμή θα αντιδράσουν. Φαίνεται πως η στιγμή ήρθε πριν του αναμενομένου, για ένα αύριο που φαίνεται από σήμερα καμένο. Η στιγμή είναι τώρα.
Αποσπάσματα από παλαιότερα κείμενα για να δικαιολογήσω την ανησυχία.
Αυτή την φορά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν, όπως η ιστορία μας έχει μάθει.
Η γενιά μας γέρασε απότομα, από τα πενήντα. Δεν είναι που τα έκανε θάλασσα, φρόντισε με τις αλλόκοτες επιλογές της, να μην είναι πλέον χρήσιμη.
Υπάρχουν χιλιάδες δικαιολογίες, για το αποτέλεσμα όμως ο λόγος.
Και το αποτέλεσμα, είναι που στρίβει με ελαφρά πηδηματάκια, απέναντι στα αδιέξοδα που δημιούργησε.
Σκληρά και άδικα θα μου πείτε, για τους γονείς, που εργάζονται διπλά για να δώσουν στα παιδιά τους και είναι η πλειοψηφία, για όλους αυτούς, που μπορεί να είχαν καλές προθέσεις, αλλά στύβουν το κεφάλι τους να βρουν τι δεν έκαναν καλά και όταν το βρουν το ντύνουν με μια από τα χιλιάδες δικαιολογίες που προανέφερα και προσπαθούν να τους πάρει ο ύπνος.
…………………………………………………………………………
Για να μπορέσουμε έστω και τώρα, όχι να βάλουμε μια δικαιολογία απέναντι σε τούτα εδώ τα αδιέξοδα, αλλά να δώσουμε το λόγο μας, όπως μια κυρία σε κρίση αυτοκριτικής ότι: « Θα προστατεύσω τα νήπια βήματα σου μέχρι να μην χρειάζεσαι την ηλικία μου για να τρέξεις μακριά, ελεύθερος και ανθεκτικός. Σε βλέπω να γελάς με μια αθωότητα που ομολογώ είχα ξεχάσει και σκέφτομαι όση καταστροφή και αν πίνουμε, δεν τελείωσε ο κόσμος. Έρχονται νέοι ιχνηλάτες και πυροτεχνουργοί να δοξάσουν τις ήττες μας και να προβάρουν τις δικές τους;»
Αυτός ο προβληματισμός της γενιάς μας, για το τι μέλει γενέσθαι, δεν είναι άμοιρος της δικής της πορείας. Η ανασφάλεια για την νέα γενιά που ετοιμάζεται να αναλάβει δράση, είναι η ανταπόδοση της προσφοράς μας. Γνωρίζουμε καλά τι δώσαμε και τρέμουμε, την ώρα της συγκομιδής
Μεγαλώσαμε, κάτω από καλλίτερες κοινωνικές συνθήκες από τους γονείς μας. Μια χούντα μας βρήκε σε μικρή ηλικία, και έτσι ουσιαστικά άκαπνοι ενηλικιωθήκαμε. Ο τρόμος της επιβίωσης αντικαταστάθηκε από τον τρόπο του ευ ζην. Και αυτό το «ευ» είχε την πολυτέλεια να είναι διαφορετικό για τον καθένα. Άλλοι το έριξαν στην καριέρα, άλλοι τα ναρκωτικά άλλοι στους έρωτες. με μια απόγνωση προορισμού σαν να ήταν η κάθε μέρα η τελευταία.
.
……………………………………………………………………………
Πιστέψαμε, περισσότερο από κάθε γενιά περασμένη και επόμενη στο χρήμα και το δώσαμε απλόχερα σκέτο, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να γίνουν όλα σε ένα, ανάγκη, αγάπη, ζεστασιά επικοινωνία. Κάναμε ότι είναι δυνατόν για να μη μεγαλώσουν τα παιδιά μας. Ανασφαλείς με τους εαυτούς μας δεν τους δώσαμε ούτε μια ευκαιρία. Ορθώσαμε τοίχους σε οποιανδήποτε θέση ευθύνης και τώρα ανησυχούμε για το μέλλον.
…………………………………………………………………………….
Θα τιμωρηθούμε μέχρι τα βαθιά γεράματα γι’ αυτήν μας την συμπεριφορά. Να ξεχάσουμε, την ιδιότητα του συνταξιούχου. Θα δουλέψουμε όλα τα χρόνια της ζωής και ακόμα δεν θα έχουμε ξοφλήσει.
…………………………………………………………………………………………..
Όταν θα τελειώσει αυτή η παρατεταμένη παραμονή μας. Όταν πλέον η εμμονή, να μην παραδώσουμε τα όπλα θα είναι ανίσχυρη μπροστά στην βιολογική φθορά, θα έχουμε χάσει και την τελευταία ευκαιρία. Οι βαλίτζες της αναχώρησης θα είναι και πάλι γεμάτες ανησυχία και ανασφάλεια. Η προσδοκώμενη ηρεμία που είναι απαραίτητη για το μεγάλο ταξίδι δεν θα βρίσκεται στις αποσκευές μας.
.