Ενίοτε επικαλούμαστε την απουσία της πνευματικής ηγεσίας αυτού του τόπου από την πραγματικότητα. Δικαίως θα έλεγα. Η πνευματικοί άνθρωποι αυτού του το τόπου τα έχουν παρατήσει. Μια πορεία δεξιά και αριστερά που οδηγεί έξω από τη μάχη. Ο πολιτιστικός μεσαίωνας που διανύουμε, η απαξίωση της πολιτικής, η κυριαρχία της τηλεόρασης αποτελούν μέρος της δικής τους ανοχής και απραξίας όλα αυτά τα χρόνια.
Η σημερινή τραγική πραγματικότητα που βιώνει η χώρα μας και η αδυναμία της πολιτικής ηγεσίας να επιλύσει όχι μόνο τα προβλήματα της επιβίωσής μας, αλλά κι ακόμη μικρότερα εσωτερικά μας προβλήματα, οδηγεί σταθερά την Ελλάδα σε αδιέξοδο. Η ευθύνη του αδιεξόδου, που έχει αρχίσει ήδη να δημιουργείται δεν βαρύνει μόνον τους πολιτικούς. Οι πολιτικοί μας, αγωνιούν όχι για τα προβλήματα της χώρας τους, αλλά για την δική τους επιβίωση και οι λίγες φωνές που ακούγονται καμιά φορά, πνίγονται μέσα στο βόρβορο και το βούρκο της πολιτικής αγυρτείας.
Οι πνευματικού μας ηγέτες, όμως τι κάνουν; δεν βλέπουν, δεν σκέπτονται, δεν απορούν, δεν αγωνιούν, δεν κραυγάζουν, δεν βλέπουν την αλήθεια; Κι αν την βλέπουν δεν έχουν την υποχρέωση να κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου; Η σκληρή πραγματικότητα μας αποδεικνύει ότι στο σύγχρονο Ελληνικό κράτος δεν υπάρχουν τα φωτεινά εκείνα πνεύματα που απαρνούμενα κάθε τι το πρόσκαιρο κι εφήμερο, θα οδηγήσουν το Λαό τους μπροστά.
Γιατί δεν φτάνει να γραφούμε ωραία βιβλία, δεν φτάνει να επισημαίνουμε, να σχολιάζουμε και να προτείνουμε λύσεις εκ του ασφαλούς. Χρειάζεται, η συμμετοχή, στην πρώτη γραμμή της μάχης για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα σημερινά αδιέξοδα. Η αδυναμία των πνευματικών ανθρώπων να παρέμβουν σήμερα στο πολιτικό γίγνεσθαι είναι αποτέλεσμα της μακροχρόνιας αποχής. Οι σημερινές «πρωτοπορίες» που βασανίζουν τον τόπο είναι δημιούργημα μετάθεσης ευθυνών και λύσεων ανάγκης.
Το παρακάτω είναι απόσπασμα από μια «ανεπίδοτη επιστολή» που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του καθ. Α. Σμοκοβίτη «Αναπάντητες και ανεπίδοτες επιστολές στην εξουσία» και που εύστοχα περιγράφει το ρόλο μιας πνευματικής ηγεσίας:
«Χρέος της πνευματικής ηγεσίας κατά κύριο λόγο θα ήταν, κατ’ αρχήν, να τολμήσει και οργανωμένα και όσο γίνεται πιο αντικειμενικά να ενημερώσει το κοινό σ’ όλους τους τομείς: οικονομικούς, πολιτικούς, κοινωνικούς, διπλωματικούς, πολιτιστικούς, οικολογικούς… Μόνο μια υγιής πνευματική ηγεσία θα μπορούσε να ενημερώσει σωστά και υπεύθυνα το κοινωνικό σύνολο με την ελπίδα ότι θα το αφυπνίσει, θα το συνεγείρει, θα το εμπνεύσει, θα το συσπειρώσει. Υπάρχει, όμως, μια τέτοια πνευματική ηγεσία; Γιατί στο πλαίσιο της κοινωνικής, πολιτικής και ιδεολογικής κρίσης υπάρχει σαφώς και κρίση πνευματική. Η πνευματική ηγεσία έχει προδώσει και σε κάποιο βαθμό ή ποσοστό έχει ομολογουμένως προδοθεί. Οπωσδήποτε δεν συνεπαίρνει, δεν εμπνέει, δεν καθοδηγεί τους σκεπτόμενους τουλάχιστο και τους προβληματισμένους πολίτες. Γιατί υπάρχουν, ωστόσο, Έλληνες που πονούν, που ανησυχούν, που ντρέπονται, που αντιδρούν. Υπάρχουν έντιμοι και εργατικοί επιστήμονες, υπάλληλοι, έμποροι, εργάτες, αγρότες. Υπάρχουν κάποια πνευματικά ιδρύματα, κάποιοι πνευματικοί άνθρωποι. Υπάρχουν κάποιες υγιείς κοινωνικές εστίες. Είναι, όμως, σκόρπιες, ασύνδετες, αναποτελεσματικές. Είναι οι Δον Κιχώτες! Είναι εξαιρέσεις σ’ έναν κανόνα. Υπάρχουν και άλλοι, πολύ περισσότεροι που αποκομμένοι, απομονωμένοι ζουν ένα έντιμο, σιωπηλό μαρτύριο μέσα σε μια όσο γίνεται πιο δημιουργική μοναχική πορεία. Λείπει όμως το σάλπισμα, το κοινό όραμα, ο κοινός στόχος, το ιδανικό. Ποιος, ποιον, λοιπόν θα συνεγείρει; Έναν «όμιλο για την αλήθεια»,όχι την κομματική, χρειάζεται ο τόπος. Για την αλήθεια στην πολιτική, την οικονομία, την οικολογία, τη διπλωματία, την ιστορία…. Από επιστήμονες ελεύθερους, αδέσμευτους, που σημαίνει όσο γίνεται πιο αντικειμενικούς, αφού υποτίθεται ότι η επιστήμη ερευνά και υπηρετεί την όποια αλήθεια και μόνο αυτή».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου