Η επικαιρότητα δεν μας εντυπωσιάζει. Χθες σκοτώθηκαν δυο νέα παιδιά αστυνομικοί, 22 και 23 χρονών αντίστοιχα. Όχι δεν έπαιζαν τους κλέφτες και αστυνόμους, έτυχε στη βάρδια τους, να πέσουν πάνω σε αδίστακτους εγκληματίες. Και αυτό το σοβαρό γεγονός θα περάσει με την πρέπουσα απάθεια. Φρέσκα νέα θα προκύψουν, που θα το σβήσουν από την υπερφορτωμένη μνήμη. Όταν η εικόνα δεν έχει τη συνέχεια που χρειάζεται για να μας καθηλώσει στο καναπέ, το γεγονός, όσο σοβαρό και αν είναι, παύει να ενδιαφέρει. 
«Σιγά, για νέο μας το λες»; Κάπως έτσι υποψιάζομαι αντιδρούν οι αναγνώστες. Όλα αυτά που γράφονται τα γνωρίζουν, δεν εντυπωσιάζονται από τα τεκταινόμενα. Εδώ θα μου πείτε έχουμε συνηθίσει το αιματοκύλισμα των λαών. Όχι δεν είναι 10.000 οι νεκροί στην Λιβύη το πολύ 5.000, αύριο που θα είναι 20.000 θα περάσει στα ψιλά, ρουτίνα έγινε το άδικο και ένα θεός πάνω απ’ αυτό που να προλάβει.
Σιγά τώρα μη μας πτοήσει η διαπλοκή, τα ομόλογα, η Siemens,οι κομιστές, το Βατοπαιδίο, μάθαμε να ζούμε στη βρωμιά και τα αντανακλαστικά μας αντιδρούν μόνο σε ότι μας θίγει προσωπικά.
"Εμείς που ξεκινήσαμε την εκδρομή πριν 35 χρόνια γίναμε οι απόλυτοι φορείς του αυστηρά προσωπικού, δηλαδή της μοναξιάς. Κάναμε τις πληγές μας λέξεις και το συζητάμε, με ταλέντο δε λέω, αλλά και μπόλικο αυτοσαρκασμό.
Πέρασε από τα χέρια μας η ιστορία. Ανατραφήκαμε με όνειρα με ιδανικά, με μύθους, μπαλόνια τεράστια που έσκασαν μπροστά στα μάτια μας και μας κούφαναν".
Σιγά για νέο μας το λες; Κανείς δεν σηκώνεται από την θέση του πλέον, κανείς δεν εντυπωσιάζεται. Αέρας γίνονται οι φωνές, εκπίπτουν οι καταγγελίες.
Όσο για τους ονειροπόλους, φαντάζουν πλέον είδος μουσειακό. Ακινητοποιημένοι στο χρόνο σαν να πέρασε από πάνω τους η λάβα. Παρείσακτοι της σύγχρονης κοινωνίας, που όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει στο βωμό του κέρδους.
Όταν τα απολιθώματα ξαναζωντανέψουν τότε μπορεί να απαιτήσουν ένα καινούργιο νόημα για τη ζωή.
Η ζωή δεν είναι παιγνίδι. Τα δύο νέα παιδιά που σκοτώθηκαν δεν έπαιζαν το κλέφτες και αστυνόμοι, το επαναλαμβάνω… Νεκροί δύο.
«Σιγά, για νέο μας το λες»; Κάπως έτσι υποψιάζομαι αντιδρούν οι αναγνώστες. Όλα αυτά που γράφονται τα γνωρίζουν, δεν εντυπωσιάζονται από τα τεκταινόμενα. Εδώ θα μου πείτε έχουμε συνηθίσει το αιματοκύλισμα των λαών. Όχι δεν είναι 10.000 οι νεκροί στην Λιβύη το πολύ 5.000, αύριο που θα είναι 20.000 θα περάσει στα ψιλά, ρουτίνα έγινε το άδικο και ένα θεός πάνω απ’ αυτό που να προλάβει.
Σιγά τώρα μη μας πτοήσει η διαπλοκή, τα ομόλογα, η Siemens,οι κομιστές, το Βατοπαιδίο, μάθαμε να ζούμε στη βρωμιά και τα αντανακλαστικά μας αντιδρούν μόνο σε ότι μας θίγει προσωπικά.
"Εμείς που ξεκινήσαμε την εκδρομή πριν 35 χρόνια γίναμε οι απόλυτοι φορείς του αυστηρά προσωπικού, δηλαδή της μοναξιάς. Κάναμε τις πληγές μας λέξεις και το συζητάμε, με ταλέντο δε λέω, αλλά και μπόλικο αυτοσαρκασμό.
Πέρασε από τα χέρια μας η ιστορία. Ανατραφήκαμε με όνειρα με ιδανικά, με μύθους, μπαλόνια τεράστια που έσκασαν μπροστά στα μάτια μας και μας κούφαναν".
Σιγά για νέο μας το λες; Κανείς δεν σηκώνεται από την θέση του πλέον, κανείς δεν εντυπωσιάζεται. Αέρας γίνονται οι φωνές, εκπίπτουν οι καταγγελίες.
Όσο για τους ονειροπόλους, φαντάζουν πλέον είδος μουσειακό. Ακινητοποιημένοι στο χρόνο σαν να πέρασε από πάνω τους η λάβα. Παρείσακτοι της σύγχρονης κοινωνίας, που όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει στο βωμό του κέρδους.
Όταν τα απολιθώματα ξαναζωντανέψουν τότε μπορεί να απαιτήσουν ένα καινούργιο νόημα για τη ζωή.
Η ζωή δεν είναι παιγνίδι. Τα δύο νέα παιδιά που σκοτώθηκαν δεν έπαιζαν το κλέφτες και αστυνόμοι, το επαναλαμβάνω… Νεκροί δύο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου