«Δεν γραφώ πια όπως παλιά. Δεν μπορώ την μια, δεν θέλω την άλλη. Είναι τόσο λίγα αυτά που πια μπορούν να φύγουν από μέσα μου. Τόσο λίγα που δεν φτάνουν ως τα ακροδάχτυλα. Δεν έχουν την παλιά τους δύναμη. Εξασθένησαν μαζί με μένα. Φθίνουσα πορεία μιας ζωής που δεν έμελλε πότε να γίνει μέλλουσα. Και είναι ώρες που μ’ ενοχλεί. Και είναι ώρες που δεν με πειράζει. Δεν λέω, είναι κρίμα κι άδικο. Ίσως όμως να είναι και το μόνο δίκαιο πράγμα στην ζωή μου. Τι λέω μου λες;
Δεν ξέρω πια. Όλα αντιφατικά γιγαντώνονται και με πνίγουν όπως και τούτη η πόλη. Βρώμικη μέσα κι έξω. Μια δυο μόνο εξαιρέσεις ισα ισα να επιβεβαιώσουν τον κανόνα. Έχει μια λάμψη, δεν λέω. Έχει μια ομορφιά κρυμμένη σε κάτι δρομάκια χωρίς λάμπες να καίνε τα βράδια. Έχει και κάτι ξεχασμένα γιασεμιά. Μυρίζουν πολύ όμως και ιδίως σε μια τέτοια αποπνικτική βραδιά κάνουν το κεφάλι μου να πονά. Κάθονται στην άκρη του μπαλκονιού μου και δεν μιλάνε. Μόνο γέρνουν δεξιά και αριστερά λες και δεν μπορούν να σταθούν όρθια απ’ το βάρος της μυρωδιάς τους. Μαζί με την σκόνη, που μόλις έχει όπως όπως ξεπλυθεί, αγγίζουν το φεγγάρι που έχει κατέβει αντικατοπτριζόμενο σε μια βρώμικη πρασιά. Γεμάτη πρασινάδα, ριζωμένη σε παλιούς τοίχους που κάποτε έλπιζαν να βαφτούν σε χρώμα άσπρο όπως και η ελπίδα. Δυο χέρια πλέκονται πάνω σε πλήκτρα που πάνω τους έχει χαραχτεί το αλφάβητο. Δυο μάτια κοιτούν αυτά τα γράμματα να γίνονται λέξεις. Και έτσι ξημερώνει. Και έτσι νυχτώνει…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου