Μαζί θα πορευτούμε

Δικαίως θα με ρωτήσει κάποιος. Τίποτα αισιόδοξο, τίποτα θετικό δεν φαίνεται στον ορίζοντα; Τόσες λέξεις κάθε μέρα για μαύρες περιγραφές; Είναι θέμα οπτικής. Από την δική μου, οι προβληματισμοί χρησιμεύουν σαν ενισχυτικό φωτισμού. Όσο περισσότερο μαύρο, τόσο περισσότερο φως. Χρησιμοποιώ το χειμώνα, έχοντας πάντα στο μυαλό μου την άνοιξη, ανάβω κεριά του επιταφίου για να υποδεχτώ το αναστάσιμο φως. Πως αλλιώς, θα μπορούσαμε να πορευτούμε; Πως αλλιώς θα βγει αυτή η ανηφόρα, αν εκεί στο τέρμα, δεν μας περίμενε ένα ποτήρι νερό για να μας ξεδιψάσει; Και φως υπάρχει στον ορίζοντα. «Υπάρχει ελπίδα αρκεί να πονέσουμε ξανά» γράφει ο Οκτάβιος Πας. Αρκεί να αφήσουμε, τις μοναχικές πορείες, και να ενώσουμε δυνάμεις, αρκεί να αφήσουμε εγωισμούς και να δώσουμε ένα χέρι στον άμαχο πληθυσμό. Να το πάρουμε απόφαση. Μαζί ξεκινήσαμε μαζί θα πορευτούμε.

Για να μην ξεχνιόμαστε είναι όλο αυτό το μαύρο που φαίνεται. Πίσω από τις λέξεις, που δεν χαϊδεύουν, κρύβεται η ζωή.
Παρακολουθώ την τοπική πραγματικότητα, από σημείο, που δεν μπορούν να φτάσουν οι εγωισμοί. Οι ήχοι από την φασαρία, από δω ψηλά ίσα ίσα που ακούγονται. Τα προβλήματα όμως φαίνονται καθαρά σε όλο το μήκος και το πλάτος και ειλικρινά κανείς δεν βρίσκεται απέξω
Γι’ αυτό στέλνω μηνύματα αισιοδοξίας πίσω από τις μαύρες λέξεις. Από εδώ πάνω φαίνεται καθαρά, είμαστε ακόμα ζωντανοί και όλοι μαζί μπορούμε. Γιατί αν το καλοσκεφτούμε: όπως γράφει και η κ. Στέλλα Βλαχογιάννη «Δεν είμαστε παρά η ανάμνηση των προγόνων μας σε μια στιγμή αδυναμίας.
Δεν είμαστε παρά ο αχρησιμοποίητος πηλός στα χέρια του Θεού μια Κυριακή που είπε κι αυτός να ξεκουραστεί για λίγο.
Δεν είμαστε παρά το δοξάρι σ’ ένα παιδικό βιολί που περιμένει να γεννηθεί ο βιρτουόζος του.
Δεν είμαστε παρά εγώ κι εσύ σ’ αντιπαράθεση με τους εαυτούς, που αφήσαμε πίσω μας λίγο πριν γεννηθούμε».