Στο οροπέδιο.

Και σήμερα με ξένα λόγια. Έχω γίνει μουλάρι εδώ στο τέρμα της ανηφόρας. Ευτυχώς το βλέμμα δεν φτάνει στην άκρη του οροπεδίου, καλά είναι εδώ, ούτε βήμα παραπέρα. Με τις μελαγχολικές λέξεις της Βασιλικής, που επιδρούν ευεργετικά στην δική μου διάθεση. Τυπωμένες μου δείχνουν αντίθετους δρόμους. «Ακόμη μια μέρα αμφιβόλου διάθεσης. Κατάφορα καταπατείται πάνω σε ένα σώμα που δεν αντέχεται να είναι ορατό. Κοιτάγματα και λόγια αδιευκρίνιστης ουσίας. Χαμένος χρόνος και χώρος. Συμπυκνωμένη ζωή στο πουθενά μιας γουλιάς καφέ. Κοιτάγματα ακόμη πιο κατάφορης καταπάτησης δικαιωμάτων. Κρίσεις και επικρίσεις που κρέμονται σαν ξέφτια. Μάτια γυρτά, σφαλισμένα παράθυρα ενός ακάλυπτου που δεν βλέπει πουθενά. Μυρωδιά ανύπαρκτη σαν σκισμένη σελίδα βιβλίου αδιάβαστου. Κάποια χέρια εδώ κι εκεί που ποτέ τους δεν
θα γίνουν αγκαλιά. Πόδια βαλτωμένα σε δρόμους χωρίς προορισμό. Κυνηγάμε τον χρόνο, σαν να μην έχουμε κυνηγηθεί ποτέ από δαύτον. Μικραίνουμε την μέρα μας, για να γίνει διαχειρίσιμη. Μικραίνουμε τα αισθήματα μας, για να μην μας πνίξουν. Κι όσο πάει, πνιγόμαστε όλο και πιο πολύ. Μακρηγορούμε άνευ ουσίας. Λόγια σκορπισμένα, σε ένα αεράκι που δεν φυσά. Κατοικούμε σε μια αβόλευτη φωλιά υποκρισίας. Κι όμως θέλουμε. Κι όμως επιθυμούμε. Κι ό,τι κι αν προσπαθούμε, ακατόρθωτο φαντάζει. Κι όταν βλέπουμε το εφικτό του μυαλού να παίρνει σάρκα και οστά, κι αποτύπωμα να γίνεται, το απομακρύνουμε. Κι ας ξέρουμε ότι μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται…»
Στις καινούργιες διαδρομές εδώ στα ύψη θα προσπαθήσουμε η κατηφόρα, να μη φανεί ποτέ…