«Πάμε πλατεία;»

Το κάνω σπάνια. Σήμερα ξεκινάω από τον τίτλο. « Πάμε πλατεία;» Πάει πολύς καιρός, που ο Λαζόπουλος προέτρεπε τον φίλο του στους «10 μικρούς Μήτσους», να διακόψουν το αραλίκι τους και να το συνεχίσουν με καφέ στην πλατεία. Σχεδόν 20 χρόνια, με την πλατειά να είναι γεμάτη, ασυνείδητα και με νόημα που δεν είχε κάτι από φωτιές, όπως την περίγραψε οι Διονύσης Σαββόπουλος, αλλά από φραπέ. Η πλατεία ήταν γεμάτη από μικρούς Μήτσους, που πίστεψαν τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και άφησαν τη χώρα εν λευκώ στην μονοτονία του διχρωματισμού, που ενίοτε έπαιρνε εκείνο το ασαφές γαλαζοπράσινο ή αν θέλετε πρασινογάλαζο.

Οι προδιαγραφές του οχήματος «Ελλάς» σταθερές. Όπου και να στρίψει το τιμόνι, μόνο δεξιά πήγαινε και όχι μπροστά, πάντα όπισθεν. Τα χρόνια της μεταπολίτευσης πέρασαν με αλαξοκολιές και με μια άνευ προηγουμένου οικογενειοκρατία για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Ο «Κυνόδοντας» σε συνέχειες. Πότε ο ένας ποτέ ο άλλος. Τελευταίως, Παπανδρέου έχουμε, αν σας διαφεύγει …
Πάμε πλατεία; Και πάμε πλατεία, από διαφορετικές κατευθύνσεις, με όλη την ποικιλία των χρωμάτων της άνοιξης. Ένα ποικιλόμορφο πλήθος, αγανακτισμένο θυμωμένο, και πάνω απ’ όλα πολιτικοποιημένο. Η πλατεία γίνεται ένα δημιουργικό εργαστήρι ιδεών. Γίνεται ποτάμι αποφασισμένων. Ανάχωμα, σε σχέδια που επιχειρούν να υποθηκεύσουνε το μέλλον.
Πάμε πλατεία; Και πάμε, όχι πλέον για να αράξουμε, αρκετά τόσα χρόνια εμείς στην πλατεία της απάθειας και αυτοί μακριά μας να φροντίζουν την ασφάλεια τους.
Τόσα χρόνια το εμπεδώσαμε: το μαχαίρι που θα έφτανε στο κόκαλο, από τα δικά τους χέρια, πώς να διαπεράσει το χοντρο πετσί τους;
Πάμε πλατεία για να πάρουμε εμείς το κοφτερό μαχαίρι, μόνο αυτό μπορεί να φτάσει ως το κόκαλο.
«Η πλατεία ήταν γεμάτη , με το νόημα που 'χει κάτι απ' τις φωτιές… η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά».