Η έξοδος που οδηγεί στο αδιέξοδο

«Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα». Και επιλέγουμε το δρόμο του μνημονίου, που εσχάτως έγινε μεσοπρόθεσμο, για την έξοδο, που στην καλύτερη περίπτωση θα μας οδηγήσει στο ίδιο σημείο. Αν είναι διέξοδος τα επαχθεί οικονομικά μέτρα, που όμοια τους, δεν έχουν επιβληθεί ποτέ, σε χώρα του δυτικού κόσμου, τότε πράγματι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. «Η πάλη των τάξεων μετασχηματίζεται αφανώς και τεχνηέντως, σε πάλη ατόμων θέσεων, κλάδων παρατάξεων μηχανισμών πελατειών», υποστηρίζει ο Κωστής Παπαγιώργης στο «άγρυπνο πεζοδρόμιο».
Η διαφορά της κοινωνίας δεν εκπλήσσει, άλλωστε πάντα υπήρχε. Εκείνο που εκπλήσσει είναι ότι την παράγουν οι θεσμικοί μηχανισμοί, αυτοί δηλαδή που είναι αρμόδιοι να την πατάξουν.
Ενώ το κράτος κινδύνευε από την κοινωνία κατά την κλασική εκδοχή, τώρα έχουμε ένα κρατικό μηχανισμό, που αποξενώνεται από την κοινωνία και ο ίδιος δημιουργεί τους κινδύνους. Μπροστά σ’ αυτό το αδιέξοδο τα κόμματα του δικομματισμού, τα ιδία βουτηγμένα στα σκάνδαλα, δεν μπορούν να τον εξυγιάνουν, ούτε και ο λαός μπορεί να απέχει απ’ αυτό το νοσηρό παιχνίδι. Φθονούντες και φθονούμενοι αλλάζουν ρόλους μασκαρεύονται ασχημονούν, με παντιέρα πάντα την άποψη ότι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα.
Θεωρητικά ένας πολίτης έχει πολλά δικαιώματα, δικαιώματα που του δίνουν το ψευδαίσθηση διεκδίκησης. Θεωρητικά επαναλαμβάνω, γιατί στην πράξη, ο ρόλος του είναι πολύ κατώτερος ακόμα και απ’ αυτόν του υπηρέτη, που λέει όλες και όλες δύο ατάκες.
Στην προσπάθειά του να κάνει χρήση όλων αυτών των δικαιωμάτων, που του παρέχει άπλετα το δημοκρατικό καθεστώς, αβίαστα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τα όπλα του είναι χάρτινα και απέναντί του ατσάλι.
Περιπλανήθηκα στην Ιστορία. Κινήματα, επαναστάσεις, άνισες μάχες με νικητές αδυνάτους. Θυσίες, για την ελευθερία και την προάσπιση της πατρίδας. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και εμείς ακόμη ελπίζουμε, ότι αν ενώσουμε ακόμη και τα χάρτινα σπαθιά μπορεί να πετύχουμε κάτι. Εκείνοι οι 300 του Λεωνίδα, δεν τα κατάφεραν αλλά δεν έπεσαν και αμαχητί. Ψάχνω να βρω τρακόσιους, είναι απασχολημένοι αυτή την περίοδο.
Τα δικαιώματα μας κατακερματισμένα, στο καθένα ξεχωριστά, δεν μας παρέχουν την παραμικρή εγγύηση για κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Για να μην τα ενώσουμε με άλλους ομοιοπαθείς, έχουν φροντίσει από πολύ πριν οι ατσαλένιοι. Το περιεχόμενο δεν έχει πια καμία σημασία. Η εμφάνιση μετράει και η συσκευασία. Θα ακολουθήσω την ουρά στα σούπερ μάρκετ και θα αγοράσω κι εγώ όπως όλοι οι υποτιθέμενοι πολίτες τα προϊόντα της μιας χρήσεως. Θα παίξω για μια ακόμα φορά τον ρόλο που τόσο καλά μας έμαθαν. Αυτά τελικά τα δικαιώματα μπορεί να διεκδικήσω, της αγοράς. Πελάτης λοιπόν ο κύριος αντί για πολίτης που τόσο επιθυμούσε. Κατά τα άλλα «η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα…»