Να βάλουμε και λίγο χρώμα

Ο χρόνος με αναγκάζει να πάω προς τα πίσω, το κείμενο πριν δυο χρόνια για την κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης, χωρίς ούτε μια λέξη να αλλάζει για τη σημερινή κυβέρνηση Σωτήριας. Τα ίδια, λίγες ώρες πριν ορκιστεί, για να κάνουμε συγκρίσεις. Μακάρι να βγούμε ψεύτες. Στρατηγικές επιβίωσης, καταρτίζει, η κοινωνία, σε ένα κράτος που η κυβέρνηση δεν κυβερνάει, αλλά διεκπεραιώνει και εκτελεί αποφάσεις τρίτων. Ο όρος «κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης», όπως κάποιοι την αποκαλούν μάλλον τη ψηλώνει. Οι εργασιακές σχέσεις, το ασφαλιστικό αλλάζουν δραματικά, διαμορφώνοντας ένα περιβάλλον επώδυνο για πολλές ομάδες εργαζομένων. Τα «ενοικιαστήρια» και τα «πωλητήρια» γεμίζουν τις άδειες βιτρίνες σαν αγγελτήρια θανάτου. Η κοινωνία βουλιάζει καθημερινά στην ύφεση και στο φόβο. Οι κατακτήσεις δεκαετιών για ένα κοινωνικό κράτος, γκρεμίζονται και στα χαλάσματα ο καθένα προσπαθεί να βρει δρόμους για να επιβιώσει.
Η στήλη προκείμενου να μην γίνει αφορμή, αναπαραγωγής τρόμου και θλίψης, παίζει με χρώματα του παρελθόντος και του μέλλοντος σε δρόμους ελπίδας. «Κόκκινο του πάθους, του βάθους, του λάθους!» σχολιάζει η αναγνώστρια σε ένα προηγούμενο κείμενο. Και αρχίσαμε να ζωγραφίζουμε σε μια προσπάθεια ατομικής επιβίωσης.
«Πείρα της νοσταλγίας το Λιλά που παραμένει έτσι, ακόμη και όταν υπαγορεύεται από το ροδί της ύφεσης, το έριξα στην παλέτα και στη συνεχεία πρόσθεσα το γκρι – μοβ της λήθης, το βαθύ γκρενά της αμαρτίας και γύρω – την τοξίνη των γραμμάτων, τίναξα ίχνη άσπρης σκόνης απ’ τα μαλλιά μου και την ανακάτεψα με χρώματα των χειλιών που πάνω τους ξεθωριάζει η ευθύνη.
Η μπλε φλεβίτσα εφιάλτης και παράδεισος, μαζί με το βαθύ γαλανό, όπως το κύμα που σπάει τα μούτρα του στο βράχο. Έριξα λίγο νερό της μοναξιάς κα πρόσθεσα ροδί, όπως το χρώμα της πληγής της φρέσκιας μαζί με το μαβί της υπέρβασης, το μενεξεδί της ψυχής, το ροδακινί της πορείας. Στο τέλος πάλι το κόκκινο και το λευκό, που έρχεται μόνο του»

Ύστερα με ρώτησε, «τι θα πει αμαρτία;» Γύρισα πίσω σε ηλικία παρορμητική, που η παντοτινή μου φίλη, μου είχε δώσει την απάντηση: «σημασία έχει η πρόθεση» και τα παραδείγματα δεν χωρούν αμφισβήτηση.
«Βάλε στη ζυγαριά μια ληστεία που παραπέμπει στου Ρομπέν των Δασών το καιρό. Μια ελεημοσύνη που ζωντανεύει Φαρισαίο. Ντοστογιεφσκικούς φόνους που οδηγούν στο Θεό. Μοιχείες που ξεφυτρώνουν απ’ την λαχτάρα του έρωτα. Συζυγικές σταθερότητες που θυμίζουν εβραϊκές συναλλαγές. Αμαρτίες που οδηγούν στη λύτρωση. Αρετές που οδεύουν για εξαργύρωση στα κοινωνικά και δημόσια ταμεία. Ψέματα που αναζητούν την ψυχική θαλπωρή. Ειλικρίνειες που οδηγούν στην ταπείνωση. Πάθη που ευλογούνται. Και απάθειες που θυμίζουν ψυχική τεμπελιά».
Έτσι πέρναγε η νύχτα .Διώχναμε τα κακά πνεύματα ξορκίζαμε το καλό και το κακό.
Στη συνέχεια ... «Ξημερώναμε γεμάτοι από άγιους φονιάδες, όσιες πόρνες και μαρξιστές ληστές, σ’ έναν κόσμο γεμάτο ψευδοπροφήτες και μεσσίες. Δειλούς και υπολογιστές συζύγους. Εμπόρους δασκάλους και παπάδες. Υποκριτές πιστούς. Φυτά - πολίτες και νεκρωζώντανους υπηκόους. Τα αργύρια της προδοσίας δεν οδηγούσαν τελικά στην συκιά αλλά στην καταξίωση».
Στρατηγικές επιβίωσης, που ξεφεύγουν από το οικονομικό Βατερλό, παραμερίζοντας τους αριθμούς, με λέξεις και χρώματα που οδηγούν σε δρόμους φωτεινούς…