Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας;

Η επόμενη μέρα έχει αρχίσει. Σήμερα, αύριο, το αργότερο μεθαυρίο, θα σχηματισθεί κυβέρνηση με κορμό την Ν.Δ. και με τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Ο ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Ένα μικρό κόμμα, που ύστερα από μια ισχυρή έκρηξη τους τελευταίους μήνες, από το 4,6% έφτασε στο 16,7% κι από κει στο 27%, σήμερα βρίσκεται να εκφράζει ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού Λαού. Μεγάλο το βάρος, αλλά και μεγαλύτερη η πρόκληση. Το κόμμα της αριστεράς, έχει απέναντι του και πάλι, τους δυο πρωταγωνιστές, του πάλαι ποτέ δικομματισμού, που θα επιχειρήσουν να αποτελειώσουν, αυτό που ξεκίνησαν και οδήγησαν τη χώρα στο γκρεμό. Έχει απέναντι του, κόμματα που έχουν δεσμευτεί με τις υπογραφές των αρχηγών τους, Σαμαρά και Βενιζέλου, απέναντι στους εταίρους και δανειστές μας και έχουν δοκιμαστεί για τη διαπραγματευτική τους δεινότητα. «Τα δύο κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. που μας έφεραν έως εδώ», γράφει ο Στάθης «πήραν την εντολή που χρειάζονταν απ’ το ικανό κι αναγκαίο εκείνο μέρος του Λαού για να μας πάνε παρακάτω (στον γκρεμό), παραμέσα (στον τάφο), θα δείξει. Τώρα μιλούν για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας - ποιων; της Διαπλοκής; της διαφθοράς; της υποτέλειας; της εξάρτησης; Τώρα μιλούν για βιώσιμη κυβέρνηση - που θα κάνει τον βίο αβίωτο στους Έλληνες. Περισσότερο αβίωτον απ’ όσον έως τώρα οι ίδιες δυνάμεις έχουν καταφέρει».

Το να συγκρουστούμε κάποια στιγμή με το παρελθόν μας, είναι μια επώδυνη διαδικασία. Όταν έρθει η στιγμή να παραδεχτούμε λάθη, οι λέξεις βγαίνουν δύσκολα, βασανιστικά θα έλεγα. Πάντα στο τέλος υπάρχει μια μικρή δικαιολογία για να αμβλύνει τις εντυπώσεις. Σε καμία περίπτωση βέβαια, η εξομολόγηση δεν διαγράφει τις πράξεις μας, που αδίκησαν, που πόνεσαν που προκάλεσαν ζημιά στους γύρω μας, αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν γράφω τίποτα καινούργιο προσπαθώ ξεκινώντας από τα αυτονόητα, να καταλάβω, τι είναι εκείνο που δίνει ασυλία στους πολιτικούς να λειτουργούν με τόση αναξιοπιστία απέναντι στους ψηφοφόρους, χωρίς να νοιώθουν ποτέ την ανάγκη να απολογηθούν, για εκείνα που μας έλεγαν χθες και για τα αλλά που μας λένε σήμερα.
Βεβαίως και δεν ανακάλυψα την Αμερική, όμως απορώ πως αυτή η παρωδία αντέχει στο χρόνο, όταν είναι πρόδηλο και στον πιο ανυποψίαστο, ότι δεν μπορεί αυτός που μέχρι χθες ήταν ανίκανος επικίνδυνος διαπλεκόμενος, μέσα σε μια μέρα να μεταμορφώνεται σε άξιο ηγέτη. Δεν μπορεί αυτός που μέχρι χθες, έλεγε όλα αυτά, ο ίδιος χωρίς να κοκκινίζει με την άνεση που του δίνει η σιωπηρή αποδοχή, να λέει σήμερα ακριβώς τα αντίθετα. Να τελειώνουμε κάποια στιγμή με όλα αυτά τα φαινόμενα, υπολείμματα μιας περιόδου, που «να είμαστε καλά να την θυμόμαστε».