«Τα ρέστα μου». Είναι η στιγμή που τινάζεις την πάγκα στον αέρα, ή σε τινάζει και γυρνάς χαμένος σε ένα σπίτι υποθηκευμένο ταπί, αλλά όχι ψύχραιμος, γιατί τα ρέστα τα δίνεις σε στιγμή πανικού, με μυαλό κουρκούτι και ανασφάλεια, που ξεπερνάει τα όρια του επιτρεπτού.
Το διαπιστώσαμε φαντάζομαι αυτές τις μέρες. Τα δίνουν όλα χωρίς ίσως να σκέφτονται οι περισσότεροι, την επόμενη μέρα, χωρίς να κρατάνε αναμονές, λες και η ζωή έχει καταληκτική ημερομηνία αυτή των εκλογών.
Ευτυχώς που μέσα σ΄ αυτό το παιχνίδι πλειοδοσίας και μειοδοσίας, υπάρχουν και οι παίκτες, που η εμπειρία τους, επιτρέπει να σκέφτονται το μέλλον, να σκέφτονται που μετά απ’ αυτούς ακολουθούν και άλλοι, που στο βάθος του χρόνου, έστω και με την βοήθεια της ιστορίας θα χορέψουνε στην επιβλητική σάλα των «ρόδων», δικαιωμένοι από τις γενιές που ακολουθούν.
Είναι συνήθως αυτοί που ήξεραν να διαχειριστούν τις νίκες αλλά και τις ήττες, που έπαιξαν με σύνεση και προοπτική, που ακόμα και στις δύσκολες στιγμές κράτησαν την ψυχραιμία τους. Η ματιά τους έμμεινε σταθερά προσηλωμένη, στον αντίπαλο στερώντας του την κρίσιμη στιγμή την δυνατότητα, να τους κερδίσει ότι με αγώνα και θυσία προσέφεραν μια ζωή.
Είναι οι παίκτες, που δεν πάνε την πρωτοχρονιά στη ρουλέτα, που όταν οι μάρκες στοιβάζονται μπροστά τους, δεν τρελαίνονται, ούτε και αυτοκτονούν όταν αποχωρούν με άδεια χέρια.
«Είναι αυτοί», που έλεγε το βράδυ η ραδιοφωνική μου φίλη «που τους έσωσε το πείσμα για ζωή. Για όνειρα. Για έρωτες. Το πείσμα να μην γίνουν άλλη μια ασήμαντη ίνα στο κεντρικό νευρικό σύστημα ενός κόσμου που αγοράζεται και αγοράζει. Είναι αυτοί που κάνουν μεταφορά υπολοίπου απ’ την ανήμερη καρδιά της νεότητας τους και το διαθέτουν για προσάναμμα σε μια γενιά που το χρειάζεται…»
έχουμε περάσει στην μετεκλογική περίοδο, εμείς όμως θα συνεχίσουμε με το ίδιο πάθος. Τα κείμενα που προηγήθηκαν δεν ήταν προεκλογικά, δεν γράφτηκαν για να πάρουν αλλά για να δώσουν και σεις που διαφωνείτε έτσι να τα εκλάβετε.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου