Το μπλε δεν είναι του Αιγαίου

Πως έχω την αίσθηση, ότι η νέα κυβέρνηση είναι παλιά; Βεβαίως και δεν είναι του παρόντος οι μέλλουσες κρίσεις, όμως και τα πρόσωπα, αυτά τα ξινά, συντηρητικά, απομεινάρια του παρελθόντος. Και εκείνο το μπλε, που δεν είναι του Αιγαίου, που τα ντύνει και τα πνίγει. Να μην ξεχάσω και το άρωμα Σημίτη, τότε που η Ελλάδα έτρεχε, να γίνει Γερμανία σε μια αποκριάτικη γιορτή. Μόλις έσπασε και η τελευταία φούσκα, μας έσφιξε η Γερμανία στην αγκαλιά της, τόσο μέχρι να σκάσουμε.
Συνεχίζει η Σταματέλλα, και με βγάζει από την δύσκολη θέση, να γράψω πικρά λόγια για ένα κομμάτι της αριστεράς, που όχι δεν σέρνει μόνο τα ποδιά του, σε μια κυβέρνηση που στην ουσία δεν πιστεύει, αλλά και τη ψυχή του.

…………Παύση…..Μικρή , μεγάλη , δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι υπάρχει παύση , για τις θολές εξελίξεις, για την ασφυκτική καθημερινότητα και κυρίως για αυτά που έπονται…Ποιος μπορεί να σχολιάσει μπερδεμένες καταστάσεις , όταν κι αυτοί που τις δημιουργούν και συμμετέχουν στο αποτέλεσμα σαν παρανυχίδα, που δεν την θέλεις, απλά ξεφύτρωσε και πρέπει να κοπεί, τρέχουν δεξιά κι αριστερά σαν αποκεφαλισμένοι κόκορες. Η κυβέρνηση νέας κοπής μου θυμίζει αυτές τις επισκέψεις που πρέπει να πας, ενώ κατά βάθος δεν θέλεις και δεν έχεις τίποτα να πεις με την οικοδέσποινα που στολίστηκε το γαλάζιο της φόρεμα για να σε υποδεχτεί και το γλυκό καταπράσινο συκαλάκι, που σε τρατάρισε είναι τόσο ξινό που περιμένεις την πρώτη ευκαιρία για να το πετάξεις με τρόπο στη γλάστρα. Κι αφού δεν περνάς καλά γιατί πάς;........Παύση…….Δεν έχεις δικαίωμα να παραπονιέσαι, ούτε να σχολιάζεις δυσμενώς τους συνδαιτυμόνες σου. Τους διάλεξες και τέλος…
Αντιλαμβάνομαι, ότι αυτός ο ερωτάς, ο πόνος και ο καημός για την αριστερά, αυτές τις μέρες για κάποιους, γίνεται και παράπονο.