Η Γενιά του Καρνέισον

"Τους τρεις μεγίστους φωστήρας της τρισηλίου θεότητος...», περιμένει ο ελληνικός λαός να συμφωνήσουν τη νέα ποινή του. Την επιπλέον καταδίκη του. Το βέβαιο με τους πολιτικούς νέας κοπής, αυτούς που στερούνται οράματος, που κυβερνούν - ο τρόπος του λέγειν κυβερνούν - μακριά από το λαό, που λειτουργούν, σε παρόντα χρόνο, μεταξύ εκλογικών αναμετρήσεων, υποθηκεύοντας το μέλλον των επόμενων γενναίων, είναι η επανάληψη μιας ακόμα αποτυχίας
Δεν αγαπάνε το λαό. Δεν λειτουργούν αλληλέγγυοι με τους επόμενους, λειτουργούν λες και είναι οι τελευταίοι κάτοικοι σ’ αυτόν τον τόπο. Αμφιβάλλω αν αγαπούν και τον εαυτό τους, αφού το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η εξουσία, η δόξα και κάποιοι πιο πρακτικοί και το χρήμα. Σταματάω, για να συνεχίσει μια αναγνώστρια από την γενιά του Καρνέισον, όπως τιτλοφορεί το κείμενο της, έχει περισσότερα δικαιώματα στη διαμαρτυρία. Τη διαχείριση της εξουσίας από τους παραπάνω «φωστήρες» την πληρώνει σήμερα ακριβά και από ό,τι φαίνεται θα την πληρώνει για πολύ ακόμα.

Οι σημερινοί τριαντάρηδες και τριανταπεντάρηδες, ή εκεί γύρω τελοσπάντων, που μεγαλώσαμε στις δεκαετίες του ‘80 και του ‘90 και είδαμε, ως ενήλικες πια την οικονομική ανάκαμψη – γιατί ανάπτυξη δεν είχαμε ποτέ – στο κατώφλι του εικοστού πρώτου αιώνα, με χρηματιστήρια, πιστωτικές, στεγαστικά, αυτοκίνητα, διακοπές, διασκεδάσεις και που γενικότερα «λάδωσε το έντερο» πολλών, είμαστε θεωρώ και οι πιο χαμένοι της κρίσης που διανύουμε . Και εξηγούμαι αμέσως .
Όταν η χώρα προσπαθούσε να εκπληρώσει τους όρους σύγκλισης για την είσοδο μας στη Νομισματική Ένωση, αλλά και λίγο μετά την ευρεία κυκλοφορία του ευρώ, υπήρχε ανάταση της οικονομίας και όσοι ήταν τότε σε παραγωγική ηλικία ένα κομπόδεμα το έφτιαξαν. Οι σημερινοί τριαντάρηδες και των τριγύρω ηλικιών, δεν ήμασταν τότε σε ηλικία να αδράξουμε ευκαιρίες γιατί κάποιοι ακόμα σπούδαζαν, κάποιοι άλλοι ήταν στο ξεκίνημα δουλειάς και εν πάσει περιπτώσει, ήμασταν σε μια κατάσταση – και το λέω ευθαρσώς – ολίγον «φλού». Περιμέναμε όμως, σαν παιδιά κι εμείς, να δημιουργήσουμε στα επόμενα χρόνια κάτι αντίστοιχο των προσδοκιών που γεννήθηκαν μέσα μας από την αρχή του τρέχοντος αιώνος. Τι τα θες όμως, παλιοζωή.
Αυτό που μας συνέβη, μου θυμίζει την ταινία, αγαπημένη των παιδικών μας χρόνων, «Γκρέμλινς», όπου ο ήρωας βλέπει τον αξιαγάπητο Γκίζμο που είναι γλυκούλης και όταν γεννιούνται και τα υπόλοιπα χνουδωτά πλάσματα, του αρέσουν κι αυτά, αλλά εκεί που δεν το περιμένει, γίνονται τερατάκια και τα κάνουν όλα Ανάστα ο Κύριος και στο τέλος έρχεται ένας τύπος, που μοιάζει με τον κύριο Μιγιάγκι και παίρνει και τον μικρούλη Γκίζμο και ο ήρωας μένει αμανάτι με τις εφευρέσεις του πατέρα του.
Κάπως έτσι συνέβη και με τη γενιά που η ηλικία τους αρχίζει με το τρία. Αυτό που βλέπαμε και βιώναμε τότε ήταν αρκετά ελπιδοφόρο φαινομενικά και θα βλέπαμε πολλοί τους εαυτούς μας σε ανάλογη κατάσταση κάποια χρόνια αργότερα. Αμ δε. Εκκολάφθηκαν τα Γκρέμλινς και τρέχα να τα μαζέψεις.
Θυμάμαι ρομαντικά και νοσταλγικά τα παιδικά μου χρόνια που πίναμε καρνέισον , τρώγαμε κρυφά μερέντα απ’ το κουτί και βλέπαμε το «Καπλάνι της Βιτρίνας» και τον «Αστυνόμο Σαίνη» και εκεί βρίσκω καταφύγιο όταν σκέφτομαι αυτά που μας συμβαίνουν, στις παιδικές μου αναμνήσεις. Δεν σταματώ να ονειρεύομαι γιατί αυτό μου δίνει δύναμη και συμβουλεύω όλους να το κάνουν. Δεν περιμένω όμως και τίποτα από τους άλλους γιατί και η διαφήμιση παλιά έλεγε «…την καλύτερη γεύση να πίνεις, αν θες σαν τον Καρνέισον να γίνεις.», αλλά εγώ κατέβασα γαλόνια και ούτε σαν τον Καρνέισον έγινα και τη Λόλα μου πήρανε κι έμεινα κι εγώ αμανάτι χωρίς Λόλα, αλλά με πολλά όνειρα πολλές αναμνήσεις και πολύ καρνέισον.