Πες μου μια λέξη!

Για άλλη μια φορά τα τελευταία τρία χρόνια, οι έλληνες στους δρόμους για την τιμή των όπλων που παρέδωσαν. Απεργίες που αποκτούν παλλαϊκό χαρακτήρα, που δείχνουν την πλήρη αντίθεση του ελληνικού λαού. Αιρετοί, ένστολοι, δικαστικοί, προστέθηκαν στη μεγάλη οικογένεια των εργαζoμένων.
Σε λίγες μέρες θα έχει προστεθεί ακόμα ένα πακέτο μέτρων αθροίζοντας χρόνο προς τα πίσω, που; Λίγο μετά τον πόλεμο και με κατεύθυνση σε παρελθόντα χρόνο. Απέναντι μας, αόρατα τέρατα, τελευταίοι απόγονοι του καπιταλισμού.

Πες μου μια λέξη!

Πριν τεσσάρα χρόνια, με αμυδρά σημάδια γι’ αυτά που θα ακολουθήσουν, είχα γράψει ένα κείμενο - προτροπή - για να κάνουμε παρέα.
Ένα φρέσκο σύνθημα, ανάγκη μιας κοινωνίας που έχει ξεχάσει να ζει σαν κοινωνία, που μέρα με την μέρα αυτοδιασπάται, περιχαρακώνεται, εξασθενεί, και χάνει κάθε ελπίδα δράσης για να ξεφύγει από τους περιορισμούς της.

Για «ψωμί παιδεία ελευθέρια» με μια φωνή εκατομμύρια άνθρωποι, διεκδικούσαν δυνατά τα αυτονόητα. Με μια φωνή και σήμερα «να ανοίξει το παιχνίδι» για να ζωντανέψουμε τις παρέες, για να ξαναβρούμε το χαμόγελο, για να σταματήσουμε την κούρσα της ανόδου των ποσοστών της κατάθλιψης. «Ένας στους έξι πάσχουν από κατάθλιψη», μας προειδοποιεί ο καθ’ ύλην υπεύθυνος τηλεοπτικός μας σύντροφος και όλοι αυτοί ανεξάρτητα από την ανάγκη του «ψωμί παιδεία ελευθέρια».
Πες μου μια λέξη!

Να σπάσουμε τις γυάλες με τα χρυσόψαρα για να ξανάρθει το χαμόγελο της επικοινωνίας, αυτής που δεν χρειάζεται πληκτρολόγιο και κινητά. Αυτής που έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο, με τα μάτια να εγγυούνται την αλήθεια.
Πώς να ονειρευτείς σ’ αυτό το περιβάλλον του αποκλεισμού που δημιουργήσαμε και καυχόμαστε και από πάνω. «Οι ονειροπόλοι που ζουν, που υπάρχουν;» Αναρωτιέται η συντρόφισσα μου στο «ιατρείο ασμάτων». Εγώ κάτι σώματα σε σχήμα καρέκλας βλέπω, κάτι κεφάλια τετράγωνα με οθόνη TFT και κάτι συνταξιούχους τελειωμένων επαγγελμάτων που περιμένουν τις εκπτώσεις για να ανταλλάξουν τα ευρω τους με ημέρες ή αν κρατά η τσέπη τους, και εβδομάδες. Τοκισμένα χρόνια βλέπω να βαραίνουν ανήλικους που παραπατάνε στο Ιντερνετ καφέ και, αντί να φυλάνε στα χείλη το κορίτσι τους, ψάχνουν στο σώμα του το μπουτόν που θα το κάνει να πηδάει καταρράκτες σαν τη Λάρα Κροφτ. Ποιοι ονειροπόλοι, παιδιά; Προσγειωθείτε, φτάσαμε στο αεροδρόμιο των ανθρωπίνων ομοιωμάτων.

Πες μου μια λέξη!

Πάρτε εισιτήριο. Έξοδος, να ανοίξει το παιχνίδι. Για ναγίνει ο μικρόκοσμος κόσμος, της χαράς.
Η μιζέρια που βιώνουν σήμερα οι δήθεν τακτοποιημένοι, τσακίζει κόκαλα, ούτε οι σκελετοί τους δεν θα μείνουν. Και το χειρότερο ούτε που θα τα καταλάβουν…

Ευθύνη για τον τίτλο και τις παύσεις έχει ο Δημήτρης Χορν,την ώρα που έγραφα το κείμενο, ζητούσε εναγωνίως μια λέξη, αυτή τη μόνη λέξη, και κόντευε έξι «σε λίγο πια θα φέξει» και αυτή στα χείλη είχε μπλέξει…