Δευτέρα σήμερα

Σχεδόν πάντα τη Δευτέρα δεν είχα όρεξη  να μιλάω,  ούτε να ακούω και πολύ περισσότερο να γράφω. 

Από  κάποια Δευτέρα ξεκίνησα την αφαίρεση στο λόγο.

Δευτέρα σήμερα,  μήπως να αντικαταστήσω τις λέξεις με σύμβολα, που κάθε σύμβολο θα έχει χίλιες λέξεις; Ένα μαχαίρι, ένα πιστόλι, ένα ηφαίστειο μια θάλασσα έναν φεγγάρι έναν ήλιο, ένα βλέμμα…
Προς τι τόσα λόγια περιτυλίγματος, τόση φλυαρία;  
Προς τι να γράψω για την Πατρίδα μας, που μας σκοτώνει και για την ιδιαίτερη, που όλο βυθίζεται. Είναι άχαρος ο ρόλος να μετράς κάθε μέρα τα πόσα μέτρα βάθους.
Προσπαθώ, ξεφεύγοντας από τη μιζέρια, που αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο της μικρής μας κοινωνίας - με μεγάλη δυσκολία δεν λέω -  να ερμηνεύσω όλα αυτά που συμβαίνουν και πιάνω τον εαυτό μου να καταφεύγει σε ανορθόδοξες μεθόδους. 

Να σας πω μια αλήθεια, δεν έχω τίποτα με αυτούς που βγαίνουν κάθε βράδυ, για το καλό μας, μπορεί και να το πιστεύουν, όταν η ανεπάρκεια θέτει περιοριστικούς όρους και η άγνοια κινδύνου επιτρέπει παράτολμες ενέργειες, τι άλλο από κατανόηση μπορούμε. Να σας πω μια άλλη αλήθεια, μας βολεύει…

Δευτέρα σήμερα και  κάνω σχέδια, αφαιρετικά. Δε γράφω, δε μιλάω, δεν ακούω.  Τα αυτιά μου αυτενεργούν, επιλέγουν ήχους, λέξεις φράσεις ή και μακρόσυρτες αφηγήσεις, και για τα υπόλοιπα, με ένα μαγικό τρόπο, όσο δυνατά και αν ακούγονται αυτά, δεν παίρνουνε χαμπάρι.
Με αυτόν τρόπο κατάφερα να περάσουν στη σιωπή όλα τα προεκλογικά ψέματα. Κατάφερα να μην επηρεασθώ από τις πολεμικές κραυγές, από την κινδυνολογία της τηλεόρασης. Τα φτηνά τραγούδια, δεν έφτασαν μέχρι τ’ αυτιά μου, δε ξέρω κανένα. Αντίθετα όχι μόνο άκουσα τους ποιητές, αλλά κράτησα και τα λόγια τους ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Και τις σιωπές άκουσα που έλεγαν πολλά και τα βλέμματα άκουσα, από την αυτόματη μετάφραση, που σημάδευε στο κέντρο της ψυχή μου.