Γράφω για να μη μιλήσω

 «Όπως, κάποιοι εργάζονται από πλήξη, μερικές φορές γράφω γιατί δεν έχω τι να πω…» Και τι να πω;  Ξεκινάω καλοπροαίρετα, χωρίς υποψίες και σχεδόν πάντα συναντάω μικρές νοθείες. Ψέματα καλυπτόμενα με άλλα ψέματα, και πορείες χωρίς κανένα προσανατολισμό. Το χειρότερο; Δεν ξέρουν τι θέλουν. Δεν έχουν όνειρα, δεν έχουν σχέδιο, δεν έχουν συναίσθημα. Μια συνήθεια ακολουθούν. Τους είπαν ότι είναι σπουδαίο πράγμα η εξουσία και αυτοί γαντζώθηκαν, για να καλύψουν τις αδυναμίες τους, να σκεπάσουν τις πομπές τους,  να ικανοποιήσουν  τα κόμπλεξ τους και την ανεπάρκεια τους.  Αυτά γενικά…
Αν εδώ και κάποια χρόνια, εμείς οι «αιρετικοί» αμφισβητούσαμε το δημοκρατικό πολίτευμα, σήμερα στην πλειοψηφία του Λαού, έχει γίνει ολοφάνερο, ότι δημοκρατία δεν υπάρχει. Η  κρίση, που βιώνει με ιδιαίτερη σφοδρότητα η χώρα μας,  έσβησε και τις τελευταίες αμφιβολίες, σε όσους πίστευαν στην δημοκρατική λειτουργία. Πως αλλιώς από παρωδία μπορεί να χαρακτηρισθεί μια κυβέρνηση, που ψηφίστηκε από τον ελληνικό Λαό και αντί να εφαρμόζει τις εντολές του, εφαρμόζει τις εντολές των δανειστών της; Για ποια δημοκρατία μιλάμε; Γι’ αυτήν που δεν υπάρχει;

Οι «σωτήρες», που μας κυβερνούν, συσκέπτονται με τους κατακτητές και συνωμοτούν κατά του λαού τους, επιβάλλοντας με τρόπο βασανιστικό κάθε μέρα και νέα μέτρα. Εντολοδόχοι των τοκογλύφων, αναλαμβάνουν τον άχαρο ρόλο του εισπράκτορα, ρουφώντας και τις τελευταίες ρανίδες αίματος, των εξαθλιωμένων πολιτών, που ανήκουν στα κατώτερα στρώματα.
Για όσους προβλέπουν τον καιρό, η καταιγίδα ήταν αναπόφευκτη. Τα χρόνια πριν τη μεγάλη κρίση, δεν ήταν και τα καλύτερα για την ελληνική κοινωνία. Και επειδή οι αναμονές ανήκουν στα βαρέως ανθυγιεινά επαγγέλματα, εκείνοι που περίμεναν, πέρασαν δύσκολες μέρες. Γράψαμε για τη μανία της καταναλωτικής κοινωνίας, για την έλλειψη επικοινωνίας, για τις πελατειακές σχέσεις, για την εγκατάλειψη της υπαίθρου, για την μείωση της παραγωγής. Δεν ήταν και οι καλύτερες μέρες, πριν την κρίση. Η παιδεία, η υγεία, ο πολιτισμός, οι υποδομές, στο επίκεντρο των μεγάλων προβλημάτων.
Σήμερα έγιναν όλα επί μέρους και μια λέξη δεσπόζει στο στερέωμα Κρίση! Θα μας αντέξει το σκοινί. Ζούμε μια εκτροπή, έχουμε ζήσει και πιο σκληρές. Θα μας αντέξει το σκοινί, όπως τόσα χρόνια, άλλωστε μια ζωή ακροβατούσαμε. Μ’ αυτά και αυτά φτάσαμε ως εδώ. Έχουμε ζήσει και άλλες προδοσίες. Έχουμε ζήσει και άλλες συμφορές.