Το επόμενο θέλω

Τα καταφέραμε   και φέτος για του χρόνου έχουμε  χρόνο. Που ξέρετε, μπορεί να είναι και καλύτερα τα πράγματα.  Τι κι αν ο Παπαδιαμάντης δεν κατάφερε να μας παρηγορήσει και το ψεύδος  του παραμυθιού, που το κουβαλάμε από εκείνες τις μονοψήφιες ηλικίες, να μην στάθηκε ικανό να μας στηρίξει ,   πάντα   υπάρχει το ενδεχόμενο. Δεν θα τελειώσει ο κόσμος, και ας προσπαθούν να τον τελειώσουν. Δεν θα τελειώσει γιατί οι δυνάμεις τους είναι κατώτερες των προθέσεων τους.
Αυτές τις τελευταίες μέρες του χρόνου, υπερασπιζόμαστε, όχι τις ελπίδες και τις προσδοκίες αλλά την ανάγκη να ξεκουραστούμε για έναν ακόμα χρόνο στην σκιά ενός Ονείρου

«Μια φορά γεννιόμαστε, δεν γίνεται να γεννηθούμε δυο  κι ούτε θα υπάρξουμε ξανά πια ποτέ, στον αιώνα τον άπαντα. Κι εσύ, χωρίς να' χεις το αύριο στο χέρι σου, αφήνεις τη χαρά για άλλοτε, και στο μεταξύ η ζωή - από αναβολή σε αναβολή - χάνεται κι ο θάνατος βρίσκει τον καθένα μας διαρκώς απασχολημένο»
Σοφά λόγια του Επίκουρου τα παραπάνω και αυτές οι ώρες τέτοια χρειάζονται.  Ένα κλικ είναι η χαρά από την δυστυχία.

Πάντα στο τέλος αυτών των χρονικών διαστημάτων, που  μετρούνται  μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, εκεί ακριβώς που σβήνουν  τα φώτα  και γεμίζουν τα ποτήρια για τη νέα άφιξη, με πιάνει μια βιασύνη. Περπατάω με μεγάλα βήματα.   Το επόμενο θέλω. Ίσως γιατί το τωρινό δεν μου πρέπει.  

Τα καταφέραμε και φέτος.  Για του χρόνου  δυο πράγματα απλά: υγεία και αγάπη.