Θέλω να κάνω όλο το ταξίδι

Δεύτερη μέρα Χριστουγέννων και γράφω για  να προλάβω το χρόνο. Για μια ακόμη χρονιά μου απολογήθηκα. Για ό,τι έκανα. Για ό,τι δεν έκανα.  Μέσα σε εισαγωγικά  και κύκλους παρελθόντων χρόνων, περασμένων  στιγμών, δικών μου και άλλων, που έγιναν δικές μου.     «Κυκλώνομαι σαν παρατήρηση κειμένου, σαν υποσημείωση που δεν πρέπει να ξεχαστεί. Με κοκκινίζω για να μην με χάσω μπροστά στις τόσες σελίδες. Και όσο επιστρέφω στα προηγούμενα, διαβάζοντας τα επόμενα, τόσο καλύτερα με καταλαβαίνω. Και όσο με κυκλώνω τόσο με ξεχνώ. Τόσο με απαλλάσσω από σκέψεις του χθες… Ξεστολίζομαι. Από ό,τι έμεινε. Από ό,τι άντεξα. Σ’ ένα χρόνο που δεν χώρεσα».
Μπορεί το μεταφερόμενο υπόλοιπο να γεννά βουνά και να αποτρέπει προσδοκίες. Μπορεί οι ευχές, να πέρασαν στην εθιμοτυπία… Δεν μπορεί, όμως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, να γράφουμε ανούσιες λέξεις, βγαλμένες από τα κλισέ του «πρέπει». Δεν θέλω να χάνονται οι λέξεις  σε τυπικότητες.   «Δεν θέλω να υπάρχει γκρεμός μετά από τέτοια αισθήματα. Θέλω να περπατώ όλο τον δρόμο. Να κάνω όλο το ταξίδι».  Δεύτερη μέρα Χριστουγέννων χωρίς ήλιο. Ευτυχώς. Από αύριο επιδεινώνεται ο καιρός. Όπως πρέπει, όχι για να ενισχύσει την έτσι και αλλιώς επιβαρημένη μου διάθεση, αλλά για να φορτώσει ακόμα περισσότερο το τέλος, μιας περιόδου και να δώσει νόημα στη γιορτή.  Δυστυχώς ο χρόνος σε σχέση με μας δεν κινείται κυκλικά. Μια ανηφόρα. Τα πρώτα 365ρια  χιλιόμετρα,  με φτερά.  Όσο ανεβαίνεις τόσο τα βήματα βαραίνουνε.  Όμως αλίμονο αν δεν ακούσουμε την προτροπή του ποιητή:

ΚΑΙ ΜΕ ΦΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΘΑΝΑΤΟΝ

                                                3

Είσαι νέος -το ξέρω- και δεν υπάρχει τίποτε.

Λαοί, έθνη, ελευθερίες, τίποτε.
Όμως είσαι. Και την ώρα που

Φεύγεις με το 'να πόδι σου έρχεσαι με τ' άλλο
Ερωτοφωτόσχιστος

Περνάς θέλεις δε θέλεις

Αυλητής φυτών και συναγείρεις τα είδωλα
Εναντίον μας. Όσο η φωνή σου αντέχει.

Πως της παρθένας το τζιτζίκι όταν το πιάνεις
Πάλλονται κάτω απ' το δέρμα σου οι μυώνες
Ή τα ζώα που πίνουν κι υστέρα κοιτούν
Πως σβήνουν την αθλιότητα: ίδια εσύ
Παραλαμβάνεις απ' τους Δίες τον κεραυνό
Και ο κόσμος σού υπακούει. Εμπρός λοιπόν
Από σένα η άνοιξη εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή
Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.
(απόσπασμα από το «Μικρό Ναυτίλο» του Οδυσσέα Ελύτη)  
«Αν τύχει και περάσει  ο Αη Βασίλης από σένα πες του ότι εγώ δεν θέλω τίποτα».  Χόρτασα από γελασούδια, όταν δεν ήξερα, ύστερα από τις πρώτες χιλιάδες χιλιόμετρα το κατάλαβα: «αν θέλεις  να μην γράφεται η ζωή σου με ήττα» Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι....