Λίγη ψυχή…

Μέρες των παθών της κοινωνίας.  Των  παθών διαρκείας, χωρίς χρονικό ορίζοντα λήξης. Με μόνες σταθερές την πρόσθεση και την αφαίρεση. Αφαίρεση ελαφρύνσεων  και πρόσθεση βαρών. Εν τέλει μια διαρκής αφαίρεση ζωής.  Για όσους ακόμα, το παλεύουν, με ένα  «α» στερητικό σε πρώτη χρήση, κάτι θα μείνει. Τι; το πιο πολύτιμο κομμάτι της ψυχής,  που η αφαίρεση δεν το αγγίζει. Λίγη ψυχή, γιατί η υπόλοιπη κάλυψε μέρος των υποχρεώσεων. Ας είναι μάθαμε στα λίγα γι’ αυτό μπορούμε και τα πολλά…δεν περιμένουμε την ανάσταση, ένα κομμάτι της ψυχής μας όμως,  ό,τι και να γίνει θα το κρατήσουμε.

Μεγάλη εβδομάδα, θα μπορούσε, να γίνει η συνήθης αναφορά, όμως οι παραμονές, οι εορτές, τα έθιμα, πολλές φορές υπολείπονται των γεγονότων. Οι αναφορές σε σημαντικές ιστορικές στιγμές συνοδεύονται, αν ο χρόνος συμμαχήσει, με κάποια Χριστούγεννα, με κάποιο Πάσχα, με κάποια μεγάλη εβδομάδα, που γίνεται μεγαλύτερη. Η εβδομάδα των παθών συνδυαστικά με τα πάθη ενός λαού, που ακόμα δεν ξέρω τι περιμένει, αποκτάει ιδιαίτερο συγκινησιακό χαρακτήρα. Γίνεται το απόλυτο σκηνικό ενός ατελείωτου Γολγοθά, με χιλιάδες σταυρούς κρυμμένους πίσω από τα κλειστά παράθυρα της Ελλάδας, των ελλήνων χριστιανών….

«Με δαγκωμένα ματωμένα χείλη διασχίζουμε την Εβδομάδα των Παθών», έγραφε  ο Νίκος Ξυδάκης, για το Πάσχα του 10, που χωρίς καμία αμφιβολία, ήταν καλύτερο   από αυτό που περιμένουμε.  Το φετινό, λοιπόν θα σβήσει τα προηγούμενα και αυτό πλέον θα θυμόμαστε. «Σκοτεινό και ιστορικό, όπως το Πάσχα του ‘41, της γερμανικής εισβολής που θυμούνται οι γονείς και οι παππούδες, όπως το Πάσχα του ‘67, της εγχώριας δικτατορίας («γίνηκε κίνημα, δεν θα πάτε στο σχολείο»). Το Πάσχα ’10,θα το θυμόμαστε από το Πάθος και την αγωνία.

Με δαγκωμένα χείλη, λοιπόν. Γνωρίζοντας ότι το μέλλον μπορεί να εμφανίζεται σαν σωρός ερειπίων, και ότι παρ’ όλ’ αυτά, οφείλουμε να προσχωρήσουμε σε αυτό το σκοτεινό μέλλον»,  κρατώντας όσοι αντέξουμε… Λίγη ψυχή.