Μοιραίο είναι να μην θριαμβεύουν οι πρωτομαγιές

Ο αφαιρετικός λόγος, παρόλη τη γοητεία που ασκεί, εμπεριέχει κινδύνους. Τα λογοτεχνικά κείμενα δεν είναι έκθεση επιχειρημάτων, είναι κατάθεσης ψυχής και η ψυχή πολλές φορές δεν πάει χέρι χέρι με την λογική ή για να ακριβολογώ, πολλές φορές η λογική κρύβεται, πίσω από γενικεύσεις.

Φυσικά και δεν τα πιστεύω το παρακάτω. Αν τα πίστευα δεν θα ’θελα να ζήσω, ήταν μια φωτογραφία της στιγμής:  «Τελικά οι γυναίκες είναι η πιο συντηρητική φάρα. Η μανία της ιδιοκτησίας τις προτρέπει να σου αφαιρούν τα πάντα,. Αθόρυβα σε πλησιάζουν, σε τυλίγουν και σε τρώνε κομμάτι κομμάτι, μέχρι να το πάρεις μυρωδιά έχεις μείνει ο μισός. Όταν σε σακατέψουν είναι έτοιμες να σου προσφέρουν υπηρεσίες, γίνονται απαραίτητες,  δεκανίκι σε μια αναπηρία δημιούργημα τους». Λόγια εκείνης της στιγμής, εκείνης της ψυχής της θυμωμένης, της πληγωμένης και ο πληθυντικός χρησιμοποιείται για τονίσει τον ενικό.

Πρωτομαγιά αύριο. Μπορεί να μη καθορίζουν οι εποχές τους αγώνες, κάποιοι μήνες όμως, έχουν ταυτισθεί μαζί τους. Ο Μάης της Γαλλίας του 1968 άλλαξε το νόημα του πληθυντικού και του ενικού, άλλαξε τη γαλλική γλώσσα. Ο πληθυντικός έπαψε να σημαίνει σεβασμό στον συνομιλητή. Και ο ενικός, από δείκτης κατωτερότητας του συνομιλητή, από τότε σημαίνει αποδοχή, φιλία και αλληλεγγύη.
 

«Το Μάη λένε πως βρέξει» και μπορεί να συμβεί. Το Μάη όμως δεν χρειάζεται να πουν πως θα ανθίσει και ανθίζουν όλα.  Και επειδή κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ο Μάης ο κόκκινος,  που έγραφα,  πάντα  κόκκινος μένει,   όχι από τις παπαρούνες, άλλωστε στη δική μου εικόνα το Μάη, τον είχα συνδέσει, την ημέρα, με κείνα τα κίτρινα λουλούδια, τους «Μάηδες» και τη νύχτα με τις πυγολαμπίδες, Ο Μάης ο κίτρινος, των λουλουδιών και των πυγολαμπίδων.
Στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, η πρωτομαγιά έγινε απεργία και όταν τα όνειρα γκρεμίστηκαν, ξανάγινε μαγιόξυλο
Από τότε, υποβόσκει ένας ακήρυχτος πόλεμος μέσα μου. Αν είναι αργία δεν μπορεί να είναι απεργία και το αντίθετο. Πότε αργία πότε απεργία. Πόλεμος και ειρήνη.
Τελικά μόνο οι λέξεις προδίδουν ότι ψιθυριστά μαθεύτηκε, λέξεις που έγιναν ποιήματα και μετά μπήκαν τραγούδια σ΄ όλα τα στόματα. Κάθε τραγούδι και ένας νεκρός.  «Οι Πρωτομαγιές αυτής της πατρίδας δεν κατόρθωσαν ποτέ να πείσουν για τις λουλουδιαστές προθέσεις τους. Οι εκρήξεις των χρωμάτων τους ξέβαφαν γρήγορα μπροστά στο σκουροκόκκινο των πληγών, τα τραγούδια τους έφερναν άλλοτε σε οργισμένα θούρια κι άλλοτε σε μοιρολόγια και το ροδόσταμό τους έπαιρνε μια γεύση στάχτης.» Μοιραίο είναι σ’ αυτή την πατρίδα να μη θριαμβεύουν οι Πρωτομαγιές. Και πώς αλήθεια;  « Όλου του κόσμου τα μπουκέτα φτάνουν να κρύψουν τ’ αγκάθια της μνήμης κι όλα των νερών τα κελαρύσματα μπορούν να σβήνουν την αλμύρα των δακρύων;»