Η αριστερά υπάρχει στο μυαλό και στη ψυχή των γενεών που έρχονται

Με αφορμή  τις εκλογές για την ανάδειξη  υποψήφιου Δημάρχου, στο τοπικό  ΣΥΡΙΖΑ,   μια λέξη μου ήρθε στο μυαλό «Υγεία.  Μπορεί να υπάρχουν ιδεολογικές  διαφορές και αντιπαραθέσεις , όπως αυτές εκφράζονται στα όργανα του κόμματος,  είναι όμως η μοναδική περίπτωση σε τοπικό επίπεδο, που ένα κόμμα έστησε κάλπες, έδωσε  στο κάθε μέλος του,  το δικαίωμα να θέσει  υποψηφιότητα  και με μια εξόχως  δημοκρατική λειτουργία,   έδειξε την αβυσσαλέα απόσταση, που το χωρίζει από τα κόμματα που συγκυβερνούν.   Είναι νομίζω  περιττό να περιγράψω,  αυτό που συμβαίνει  στη τοπική Ν.Δ,  κάτι αντίστοιχο που θα συνέβαινε και στο ΠΑΣΟΚ αν υπήρχε.  

Ξεκίνησα αισιόδοξα , παρότι δεν το συνηθίζω. Το κείμενο που ακολουθεί  γράφτηκε  στα πέτρινα χρόνια,  τότε που ψάχναμε την ταυτότητα μας. Το επαναφέρω,  γιατί  δυστυχώς ακόμα τη ψάχνουμε. Και θα την ψάχνουμε, όλοι εμείς, που βρισκόμαστε κάτω από το βάρος της ιστορίας.  

«Το μεγάλο ερωτηματικό για ποια αριστερά μιλάμε, θα πάψει να μας απασχολεί όταν επιτέλους σταματήσουμε να κτίζουμε στην άμμο παλάτια και μάλιστα με υλικά που ποτέ δεν μπήκαμε στο κόπο να ανακυκλώσουμε. Ποια αριστερά; Η ορθόδοξη, η δογματική, η ανανεωτική, η ριζοσπαστική, η επαναστατική, η δημοκρατική, η έτσι ή αλλιώς, η αριστερά της αριστερές, η μέσα δεξιά, η έξω αριστερά. Επιτέλους!
 

Μέρα με τη μέρα αποδεικνύεται ότι η διάβρωση του πολιτικού και κοινωνικού ιστού, έχει προκαλέσει ανήκεστη βλάβη, στην πατρίδα μας. Η κηλίδα έχει καλύψει, όλη την πολιτική και κοινωνική διαστρωμάτωση, ξεπερνώντας και τους τελευταίους θύλακες αντίστασης, που εκ παραδόσεως κρατούσαν και έδιναν τις μάχες για την τιμή των όπλων.
Ήταν πολλά τα λεφτά, και μεγάλο βάρος, να κουβαλήσουν τόσα χρόνια κάποιοι στην πλάτη τους τη σημαία του αγώνα. Μεγαλώσανε, βαρύνανε, δεν είδανε και προκοπή, καταθέσανε τα όπλα και έγιναν βασιλικότεροι του βασιλέως.
 

«Όταν η αναφορά μου στην αριστερά, θα πάψει να είναι ένα μεγάλο παρελθόν, τότε κάτι θα έχει αλλάξει. Έστω και προς το χειρότερο. Να κουνηθεί επιτέλους κάτι, να ανέβει η λάσπη στην επιφάνεια της ακίνητης λίμνης, ο βούρκος να γεμίσει ομόκεντρους κύκλους, το βότσαλο της ανησυχίας να γίνει θεμέλιος λίθος για έναν κόσμο που θα σκέφτεται περισσότερο, θα ονειρεύεται περισσότερο, θα ενεργεί περισσότερο…»

Τέλος με την αριστερά που ξέραμε. Όσοι δεν λάκισαν φορτώθηκαν τα παράσημα του παρελθόντος ωσάν άλλοι σοβιετικοί πολεμιστές, ατραξιόν σε μια κοινωνία, που ότι καν θυμάται.
Η αριστερά υπάρχει στο μυαλό και στη ψυχή των γενεών που έρχονται. καμία σχέση με τη δική μας αριστερά, δεν θα στηρίζεται σε ευαγγέλια, και σε απολιθώματα ιδεών δεν θα έχει ανάγκη να απομονώνεται για να επιβιώσει, ούτε να διαπλέκεται εκμεταλλευόμενη τη θυσία και τους αγώνες του παρελθόντος.
 

Η αναφορά στο παρελθόν δεν δίνει καμία προοπτική, ίσα ισα είναι ο καλύτερος σύμμαχος της στασιμότητας και αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με τους αγώνες, ούτε με τις θυσίες των χιλιάδων αγωνιστών. Την προοπτική της αριστερά θα την δώσουν οι νέοι, αυτοί, που ονειρεύονται ακόμα, χωρίς το βάρος της ιστορίας..."