Το τι θα κάνουμε δεν λέγεται. Γίνεται

Η αλήθεια είναι, όταν έγραφα τα παρακάτω, δεν ήταν ακριβώς  η ίδια κατάσταση με την σημερινή. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση  δεν σημαίνει ότι θα μπορούσε μια οικονομική κρίση να  τα γιατρέψει όλα.  Είχε προηγηθεί μια πολύ, πολύ βαθιά  κρίση στην συνείδηση μας, που θα περάσει χρόνος για να ξεπεραστεί.    

« Ένα κουβάρι γίναμε και θα περάσει χρόνος, για να σχηματοποιηθεί μια νέα πραγματικότητα. Συγκλίσεις αποκλίσεις, προσεγγίσεις, η ρευστότητα στο μεγαλείο της.
Έχω διαπιστώσει, ότι το διαμορφούμενο κλίμα δεν έχει να κάνει με την κοινωνία, αυτή έχει τα δικά της κριτήρια, το κλίμα περιορίζεται σ’  αυτόν, το στενό κύκλο, που συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία, είτε άμεσα σαν υποψήφιοι, είτε σαν προσκολυόμενοι.
Οι μέθοδοι επικοινωνίας είναι τόσο ξεπερασμένοι, που δεν θα επηρεάσουν ούτε  στο ελάχιστο το εκλογικό σώμα. Λείπει η φαντασία και ο ερωτισμός,  απαραίτητα συστατικά για να έρθουν κοντά οι άνθρωποι. Τα γυάλινα μάτια της τηλεόρασης δεν δημιουργούν συναισθήματα, αυτά είναι αποτέλεσμα της προσωπικής επαφής. Αρκεί μια ζεστή ματιά για να καταλάβουμε την αλήθεια. Τα χιλιοειπωμένα λόγια τα συνθήματα - κλισέ και τα ποιηματάκια από την τηλεοπτική σκηνή δεν μας αφήνουν τίποτα.
Παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, τους υποψηφίους, όχι για να μάθω κάτι καινούργιο, όχι για να ακούσω υποσχέσεις. Εδώ που φτάσαμε τα λόγια είναι περιττά. Το τι θα κάνουμε, είναι ντροπή να δημοσιοποιείται. Το τι θα κάνουμε δεν λέγεται, γίνεται σιωπηλά και χωρίς διθυράμβους και αναφορές.
Παρακολουθώ την εκτέλεση του ρόλου, μιας και το έθιμο επιβάλλει απαγγελία ποιημάτων, περιοδειών καθ’ άπασα την επικράτεια, εθιμοτυπικών επισκέψεων στους αρμόδιους φορείς, παρουσίαση των νέων μεταγραφικών αποκτημάτων, με φωτογραφία κάτω από το έμβλημα της παράταξης, καθώς και ποικίλο μουσικό πρόγραμμα για τόνωση του φρονήματος των αγωνιζομένων.
Βεβαίως και κάποιοι ξεχωρίζουν. Αυτοί που κάνουν τα λιγότερα. Αυτοί που σεμνά και ταπεινά, ακολουθώντας την αισθητική της αφαίρεσης και υπό το βάρος των ενοχών για την πολική κατάντια - και ας μην είναι κατ’ ανάγκη αυτοί οι ένοχοι- απολογούνται.
Απολογούνται, χωρίς να ψάχνουν τις κατάλληλες λέξεις που θα δικαιολογήσουν, και σβήνουν εντελώς από κάθε φράση το «αλλά» δεν υπάρχει «αλλά», υπάρχουν ευθύνες, που φτάσαμε μέχρι εδώ, τις παίρνουμε στην πλάτη μας και προχωράμε.
 

Με κριτήριο την αισθητική πορεύομαι, την καλή πρόθεση που δεν χρειάζεται λόγια, αλλά μάτια, μάτια που ομολογούν ενοχές. Προτιμάω αυτούς τους ενόχους, από τους άλλους τους πραγματικούς που εναποθέτουν τις ευθύνες.
Είναι αλήθεια, που σ’ αυτό το επιβαρημένο περιβάλλον, η αισθητική είναι ανακόλουθη από την πραγματικότητα, με λίγη προσπάθεια όμως και καλή πίστη από μέρους μας, μπορούμε να αξιολογήσουμε, να ξεχωρίσουμε και να ακολουθήσουμε.
Κοιτάξτε τους στα μάτια, όσο και αν έχουν εκπαιδευτεί, ποτέ δεν θα μπορέσουν να κρύψουν την αλήθεια.
Το προσκήνιο αυτής της περιόδου με αφήνει παντελώς αδιάφορα, ότι φαίνεται και κάνει φασαρία είναι ανάξιο σχολιασμού, στο περιθώριο όμως αυτού του πανηγυριού υπάρχουν κρυμμένοι θησαυροί, στο χέρι μας είναι, να τους ανακαλύψουμε…

Μερικές φορές η υπερβολή, χρησιμοποιείτε για να τονίσει τη θέση, Δεν υπήρχε από μέρους μου ισοπεδωτική διάθεση για τα κίνητρα των υποψηφίων στις επικείμενες δημοτικές εκλογές.

Προσπαθώ να καταδείξω,  πως γίνονται κανόνες σε μια κοινωνία, πρακτικές που η ίδια η κοινωνία είχε καταδικάσει. Πως χωρίς την παραμικρή αντίσταση, παραχωρούμε κεκτημένα που με αγώνα και αίμα κατακτήσαμε.
Η επιμονή ορισμένων από εμάς στην νοσταλγία για κείνο που χάθηκε, κάνει την ορφάνια πιο μεγαλοπρεπή.