Έχουμε πόλεμο. Μην αργείτε

Για να δυναμώσουμε τη συλλογική προσπάθεια, χρειάζεται πρώτα απ’ όλα  να δώσουμε την προσωπική μας μάχη. Να σταθούμε στα πόδια μας. Να διώξουμε τους  φόβους   και να προσθέσουμε δύναμη  στο κοινό αγώνα.   Βεβαίως είναι εύκολο να το διατυπώνουμε, πάρα πολύ δύσκολο όμως, να το εφαρμόσουμε.  Το επισημαίνουμε, γιατί η κρισιμότητα της κατάστασης επιβάλει, «ηθικό ακμαιότατο». Χρειάζεται να ντοπάρουμε τους εαυτούς μας, ο καθένας με τον τρόπο του, προκειμένου, να μην δώσουμε την μάχη με κατεβασμένα κεφάλια. Δεν χρειάζεται  να μπούμε σε λεπτομέρειες,  θα χαθούμε στην μετάφραση.

Μια απλή κίνηση είναι τελικά. Στρίβεις το χερούλι της πόρτας δεξιά  και αφήνεις πίσω το μικρόκοσμο σου. Τον απέραντο πριν λίγα δευτερόλεπτα. Αφήνεις πίσω σου, τα ανυπέρβλητα προβλήματα, που  σε βασάνιζαν και αρχίζεις να προχωράς  με ανάσες που ολοκληρώνονται,  σε μια διαδρομή με σπίτια γύρω σου,  που κατοικούνται από ανθρώπους, που έχουν αίμα. Που έχουν μικρές στιγμές μεγαλύτερες από μια ζωή.  Αυτός ο κόσμος των εξαιρετικών αισθημάτων, ο πραγματικός κόσμος, ο μεγάλος,  είναι κόσμος μας.

Σ΄ αυτόν τον αληθινό κόσμο, όλα εκείνα τα μεγάλα που μας βασάνιζαν στο προηγούμενο περιβάλλον, μοιάζουν αστεία. Τα διλλήματα, η ψυχολογική πίεση, η αγωνία, η ανασφάλεια, μοιάζουν ξεθωριασμένοι εφιάλτες από το φως της μέρας.

Για τον τόπο.  Για τη ζωή μας.

Είναι ανάγκη εμείς που δεν μας υποτάσσουν οι σκοπιμότητες, που βλέπουμε και λίγο έξω από τον μικρόκοσμο μας, εμείς  οι πιο ψύχραιμοι, να ξεφύγουμε από αυτό το βάλτο. Να ξεφύγουμε από τα συνθήματα, και τα ΘΑ.  Να καταθέσουμε τη ψυχή μας, σ’ αυτήν την πόλη, σ’ αυτόν τον έρωτα σ’ αυτά τα παιδιά. Να καταθέσουμε την ψυχή μας, πέρα και έξω από τον εαυτό μας. 

Να πάμε παραπέρα από την τηλεοπτική προπαγάνδα,  που υπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα.  Να δούμε τις ανάγκες αυτής της κοινωνίας και να συνθέσουμε δημιουργικές δυνάμεις σε μια προσπάθεια υπεράσπισης όλων εκείνων των αξιών που συμβάλουν στην καλύτερη ποιότητας ζωής. Που συμβάλουν στην καλύτερη κοινωνία. 
Εργατικότητα, μετριοφροσύνη και πολύ ψυχή, είναι τα απαραίτητα υλικά σ’ αυτόν τον αγώνα.. Με μικρές καθημερινές νίκες, που θα τις χαιρόμαστε χαρίζοντας χαρά.
Τι άλλο να γράψουμε; Δεν χρειάζεται  να μπούμε σε λεπτομέρειες,  θα χαθούμε στην μετάφραση. Έχουμε πόλεμο. Μην αργείτε.    

Στο «Σύγνεφο με παντελόνια», ο Μαγιακόφσκι, προσπάθησε  να γίνει επεξηγηματικός.
«Τη σκέψη σας που νείρεται πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας, σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές σ’ ένα ντιβάνι λιγδιασμένο, εγώ θα την τσιγκλάω επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου. Φαρμακερός κι αγροίκος πάντα ως να χορτάσω χλευασμό».
Εικοσιδυό χρονών λεβέντης τότε που έγραφε αυτά. Στα τριάντα εφτά του, αυτοκτόνησε είχε βαρεθεί τις επεξηγήσεις και τις πολλές συνεδριάσεις.
«Ξημερώνει και εγώ ονειρεύομαι: Ω, να γινόταν μια συνεδρίαση ακόμα για να καταργηθούνε όλες οι συνεδριάσεις.
Άμα πρέπει να εξηγείς  τα αυτονόητα το έχεις χάσει το παιγνίδι. Σπαταλάμε πολύτιμο χρόνο και έχουμε πόλεμο…