Νοοτροπίες παρελθόντων ετών

Εκείνο που με καθηλώνει και μου ανακόπτει τον ενθουσιασμό, είναι η στάση της κοινωνίας. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα απαλλαγούμε από τον θύτη, με τα θύματα όμως; Πώς να υπάρξουν ανατροπές, όταν το μεγάλο σώμα του κοινωνικού ιστού, παραμένει σταθερό σε νοοτροπίες, παρελθόντων ετών; Ο,τι λέμε και ό,τι κάνουμε, υπαγορεύεται από μια σκοπιμότητα, κληρονομιά των χρόνων της επίπλαστης ευμάρειας και της εικονικής πραγματικότητας που προηγήθηκαν.

Αυτό περιμένουμε τελικά, τη δική μας σωτηρία. Ελπίζουμε ότι εμείς θα επιβιώσουμε και άλλοι θα πεθάνουν. Ζούγκλα. Μπορεί να μας πήραν και τα σώβρακα, μας έμαθαν όμως να σκεφτόμαστε καπιταλιστικά δηλαδή ατομικά και αυτή είναι η μεγαλύτερη ζημιά.

«Και πώς να βρεις εφαρμογή σ’ αυτόν τον κόσμο. Το κακό είναι ότι όποιος δεν μπορεί να αφομοιωθεί, να εξομοιωθεί να γίνει φωτοτυπία, τον απομακρύνει, τον αποκόπτει, τον ξερνάει. Όποιος κάνει μια σκέψη παραπάνω, όποιος διαφοροποιεί τον βηματισμό του, βρίσκεται εκτός. Ο κόσμος όταν δεν βουλιάζεις στα νερά του, είναι μια ξένη πόλη».

Ήταν επόμενο, να οδηγηθούμε μέχρι εδώ. Όταν το μεγαλύτερο, τμήμα της επιστημονικής κοινότητας, λειτουργούσε με λογικές αγοράς, στερούμενο παντελώς οράματος και αγάπης για την επιστήμη που υπηρετεί, τι να περιμένει κανείς από τα άλλα τμήματα της κοινωνίας;

Το πτυχίο του Πολυτεχνείου εδώ και κάποιες δεκαετίες, αποτελούσε εισιτήριο για οικονομική ανέλιξη. Έτσι μπήκε σφραγίδα νομιμότητας στην ασκήμια των περισσότερων ελληνικών πόλεων. Οι γιατροί εκείνης της εποχής πλούτισαν, η υγεία όμως σήμερα πεθαίνει. Το ίδιο και η παιδεία, για την πολιτική και την δημοσιογραφία περιττεύουν τα σχόλια. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, στερούμενο οραμάτων και αγάπης για την ίδια την επιστήμη, ήταν φυσικό, όταν το χρήμα έγινε θεός, να μην υπάρχουν αντιστάσεις.

Ζούμε μια περίοδο σκιάς, ανίκανοι να σκεφτούμε το κακό που μας συμβαίνει και το μεγαλύτερο που ακολουθεί. Κάτω απ αυτές τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί τι να περιμένεις σήμερα;

Όλα τα χρόνια που προηγήθηκαν η αποχή, η ανοχή, η απάθεια, η αδιαφορία οι μοναχικές πορείες και ο κερματισμός του κοινωνικού ιστού, μεγάλωσαν την απόσταση, με την εξουσία να εξουσιάζει και όχι να υπηρετεί και το λαό να σχολιάζει.
Δυστυχώς δεν μπορεί εύκολα να απαλλαγεί από νοοτροπίες παρελθόντων ετών, που με επίκεντρο την αγορά διαμόρφωσαν ένα περιβάλλον αποξενωμένο από αξίες και ιδανικά

Ο Λαός μέχρι σήμερα είχε διαχωρίσει τη θέση του και μπορεί να αποκαλείται κυρίαρχος, αυτό όμως δεν προέκυπτε από καμία διαδικασία.

Η εξουσία, νομιμοποιημένη από κανόνες, που είχε αυτή ορίσει, ακολούθησε μια αντίθετη πορεία υπερασπιζόμενη τα δικά της ζωτικά συμφέροντα.

Και η επιστημονική κοινότητα όμως, χωρίς βεβαίως να αποκλείουμε τις φωτεινές εξαιρέσεις, από την μεταπολεμική περίοδο, μέχρι σήμερα, οδηγήθηκε σε μια φθίνουσα πορεία, υπερασπιζόμενη τα στενά της οικονομικά συμφέροντα, ενώ παράλληλα υπήρξε χείριστο παράδειγμα για το υπόλοιπο τμήμα της κοινωνίας.