Όπως στα χρόνια της εφηβείας

Είναι η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, που νοιώθω την απόλυτη συμφιλίωση με το χρόνο. Όπως στα χρόνια της εφηβείας, που θέλαμε να τρέξει για να μας δώσει τη χαρά της ενηλικίωσης, το ίδιο και σήμερα. Σαν έφηβος.

Άνοιξη  συννεφιασμένη. Άνοιξη όμως. Είμαστε αισιόδοξοι, έστω και για μια στιγμή. Για μια στιγμή που ότι και να γίνει θα τη ζήσουμε. Επειδή αν κοιτάξουμε ψηλά στ’ αστέρια θα νοιώσουμε απειροελάχιστοι, αν γυρίσουμε πίσω στους αιώνες μηδενικά. Μπροστά στην απελπισία έρχεται η στιγμή, που μας ψηλώνει τόσο, ώστε όλα να φαίνονται μικρά μπροστά της. 

Πολλές φορές, όταν ανακαλύπτω κάτι, δεν μπορώ να κρύψω τη χαρά μου . Κάθε χρόνος που προστίθεται στην ηλικία μου, σκορπά ενθουσιασμό.

Γιατί το κάνω θέμα; Αφού τα χρόνια δεν μετράνε, η ζωή έχει σημασία και τη ζωή μάθαμε να τη μετράμε με στιγμές, γιατί σε ένα χρόνο μπορείς να ζήσεις μια ζωή και μια ζωή να τη μετρήσεις με άγονες δεκαετίες.
Από σήμερα αρχίζει το μέτρημα και οι μνήμες κάνουν κύκλους, γίνονται χρόνια. Αυτά είναι που μας βαραίνουν και όχι που μεγαλώνουμε.

Για το χρόνο και σήμερα που κάποιοι λένε ότι τρέχει, εμείς όμως εκεί, στάσιμοι, καρφωμένοι στο σημείο που το μυαλό άφησε να το παρασύρουν όλοι οι δυνατοί άνεμοι για να έχει να λέει για τα ταξίδια. Ακίνητοι και φευγάτοι.

Σιγά σιγά μειώνουμε τις στροφές, κατεβάζουμε ταχύτητες και απολαμβάνουμε τη διαδρομή. Κάθε τόσο η όπισθεν σε πρώτη χρήση, με τα μάτια καρφωμένα σε αυτά που προηγήθηκαν, για να τα βλέπει ο χρόνος και να κάνει πίσω. Το μυαλό; Α! το μυαλό, όπως πάντα, ανέμελο, αφημένο να το παρασύρουν όλοι οι δυνατοί άνεμοι, για να έχει να λέει…