Η επίθεση των σκουπιδιών

Η επικείμενη επίθεση των σκουπιδιών στο νησί μας , με μεταφέρει στη πόλη Μποντέγκα Μπέι, εκεί που ο Χίτσκοκ, διάλεξε για να στείλει τα “πουλιά” του και να σπείρει το φόβο και το Χάος.

Νοιώθω την απειλή να έρχεται. Ξυπνάω κάθιδρος όταν οι συχνοί εφιάλτες που γεννιούνται από τις τρομακτικές εικόνες των λοφίσκων των απορριμμάτων, που έχουν χαραχθεί στη μνήμη μου, υπερβάλλουν στον ύπνο μου, για να με ξυπνήσουν και να μου υπενθυμίσουν ότι η απειλή, αφορά και τους Βόρειους και τους Νότιους, αφορά το σύνολο της  τοπικής κοινωνίας.

Στο σημείο μηδέν είχαμε φτάσει πριν δύο χρόνια. Φαίνεται πως το“μηδέν” βρίσκεται στην προνομιακή θέση να ξαπλώνει στο 2016 και τα πόδια του να ακουμπούν μέχρι το 2018. Μέχρι εδώ όμως. Και πάλι στο μηδέν, χωρίς όμως το πλεονέκτημα να χρησιμοποιήσουμε ούτε ένα δευτερόλεπτο από τον εναπομείναντα χρόνο. Τελειώσαμε.

Η εμπιστοσύνη που σήμερα δεν υπάρχει εξαιτίας όσων έχουν προηγηθεί, δεν οικοδομείται με λόγια αλλά με συγκεκριμένες πράξεις. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Η μικροπολιτική και η αντιπαράθεση, που εκδηλώνεται, κάθε που οξύνεται το πρόβλημα, μόνο δεινά επιφέρουν.

“Για τα σκουπίδια μόνο πληθυντικό μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, σε διαφορετική περίπτωση, θα γίνουμε ένα με αυτά” έγραφα σε ένα παλαιότερο κείμενο. Η ευθύνη για τις μικρές χωματερές σε κάθε γωνιά της πόλης και της υπαίθρου, είναι συλλογική και παράλληλα ατομική. Όσο γκρινιάζουμε εναποθέτοντας την ευθύνη, με την ίδια ευκολία που πετάμε τη σακούλα των σκουπιδιών μακριά από εμάς, τόσο μικραίνουμε την απόσταση από το ΧΥΤΑ του «Τεμπλονίου». Από τότε, μέχρι σήμερα η απόσταση εκμηδενίστηκε.

Η καταστροφή που προκαλεί η φύση όταν θυμώσει με συναρπάζει, έχει μια αρμονία, μια σοφία, υπολογίζει σωστά τους χρόνους και δίνει ιδιαίτερο βάρος στην άφιξη της επόμενης μέρας. Σε βάζει στη διαδικασία να σκεφτείς ότι δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αντίθετα το ανθρώπινο χέρι καταστρέφει ασύστολα, χωρίς σκέψη, χωρίς προοπτική. Χωρίς να υπολογίζει αυτούς που έρχονται. Η κατάσταση με τα σκουπίδια στο νησί μας, αλλά και οι εικόνες από το ΧΥΤΑ Τεμπλονίου, είναι δείγμα της αλληλεγγύης μας για τις επόμενες γενιές. Αυτή η καταστροφή που προκαλούμε, αυτή η παρά φύση καταστροφή με τρομάζει. Λέτε η χαράδρα που άνοιξε στο Τεμπλόνι πρόσφατα, να ήταν αποτέλεσμα των παρακλήσεων στους ουρανούς, να κάνουν κάτι και να καταπιούν την ασκήμια μας;

Ο ΧΥΤΑ του Τεμπλονίου που καταβρόχθισε όλα αυτά τα χρόνια τα σκουπίδια μας, έσκασε. Τελείωσε. Δεν χωράει καμία αμφιβολία, ότι για τη λειτουργία του, ή καλύτερα για τη δυσλειτουργία του (βιολογικός λυμάτων, βιοαέριο κ.λ.π.) υπάρχουν ευθύνες διαχρονικές. Ευθύνες που ξεπερνούν τους πολίτες και καταλογίζονται σε όλους αυτούς που διαχειρίστηκαν το πρόβλημα (Σύνδεσμος καθαριότητας, Περιφέρεια, Δήμος, εργολάβοι και λοιπές πολιτικές δυνάμεις ). Θα έπρεπε κανονικά μετά το κλείσιμο του ΧΥΤΑ Τεμπλονίου, ν' ανοίξει το φάκελό του, κάποιος Εισαγγελέας.

Στο δια ταύτα. Πρέπει να δοθεί άμεσα μια λύση, πέρα από το Τεμπλόνι, τα περιθώρια έχουν εξαντληθεί, έχει εκπνεύσει ο χρόνος της παράτασης και των καθυστερήσεων.

Όμως και πάλι ακόμα και με ολοκληρωμένη διαχείριση, τα σκουπίδια θα αποτελούν ένα εφιάλτη αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία. Τα βουνά που εμφανίζονται μετά από κάθε αποκλεισμό του ΧΥΤΑ μου προκαλούν τρόμο.  Όχι από τα σκουπίδια. Από τη συμπεριφορά των κατοίκων αυτής της πόλης... Όχι κάποιων ασυνείδητων, αυτά τα τεράστια βουνά από σκουπίδια, δεν μπορούν να τα δημιουργήσουν κάποιοι. Αυτή η εικόνα ντροπής είναι εικόνα που χαρακτηρίζει την πλειονότητα των κατοίκων αυτής της πόλης, την παιδεία ενός Λαού, που περηφανεύεται για τον πολιτισμό του. Δεν θα συνεχίσω, γιατί αυτές οι λέξεις που βγαίνουν δεν γράφονται...