Μείναμε ημιθανείς στον καναπέ να παρακολουθούμε Big Brother

Ελάχιστοι συμμερίστηκαν τη θέση μου όταν έγραψα το παραπάνω και πάτησαν τον χεράκι με τον αντίχειρα, που έδειχνε ότι συμφωνούν μαζί μου. Ούτε οι αριστεροί, ούτε οι δεξιοί. Ούτε οι παναθηναϊκοί ούτε ολυμπιακοί. Ούτε οι ορθόδοξοι ούτε οι καθολικοί. Με το δίκιο τους. Αεκτζής και μάλιστα ανοργάνωτος σε μια πόλη “δήθεν”, δεν υπάρχεις. Ούτε σε κόμμα, ούτε σε “στοές”, ούτε σε φιλαρμονικές, ούτε σε χορωδίες. Και τι ζητάς; Ούτε στο κατηχητικό, ούτε στους προσκόπους , ούτε με τους ορθόδοξους ούτε με τους καθολικούς . Δεν σου έχουν πει, αν δεν φοράς στολή, η έστω κάποια διακριτικά που να σε εντάσσουν σε μια ομάδα, υπάρχει απαγόρευση κυκλοφορίας για σένα;

Υπερβολές; Υπερβολές τα παραπάνω, για να τονίσουμε τα παρακάτω. Αν δεν είσαι με την εξουσία και παράλληλα απέχεις από κοινωνικές συμπεριφορές, που σε ταυτίζουν με την πλειοψηφία της κοινωνίας, προφανώς βρίσκεσαι σε δύσκολη θέση. Κάπου εκεί αιωρούμαι κάνοντας άσκοπες βόλτες, σε ένα ενδιάμεσο περιβάλλον, που δεν σου δίνει δυνατότητες για βαθιές ανάσες. Για την εξουσία τα έχουμε πει, ανέκαθεν μου προκαλούσε αποστροφή, ακόμα και όταν δεν ήμουνα απέναντι της, με κούραζε ανυπόφορα. Με την κοινωνία όμως, που θέλοντας και μη, αποτελώ αναπόσπαστο μέλος της, σχεδόν πάντα απείχα από την επικρατούσα λογική, συμμαχούσα με εκείνες τις απομονωμένες μειοψηφίες, που τραβούσαν μοναχικές πορείες και μπροστά στα αδιέξοδα περίμεναν το θαύμα…
Και να θέλω δε μπορώ. Δε μπορώ να κλείσω σε κουτιά τη ζωή μου, να βάλω ταμπελίτσες, να την τακτοποιήσω όπως αρμόζει… Δε μπορώ να κλειδώσω τα αισθήματα να μην τα δει ο ήλιος. Σχεδόν πάντα μου ξεφεύγουν, συναντιούνται στους δρόμους με Επιτάφιους και Αναστάσεις και επιστρέφουν πιο έντονα, αποκτούν μια άλλη διάσταση. Μπερδεύονται τα προσωπικά με τα κοινωνικά, η χαρά με την θλίψη και τότε αναζητώ λίγες λέξεις, που θα μου ανατρέψουν την κινέζικη παροιμία, που όλα αυτά τα χρόνια κάναμε τα πάντα για να την επιβεβαιώσουμε.Τι κερδίσαμε; Μείναμε ημιθανείς στον καναπέ να παρακολουθούμε Big Brother. Ακριβώς όπως τα λες Κύρια μου:
“Ο ορίζοντας είναι το ταβάνι. Ο ορίζοντας είναι η οθόνη του κομπιούτερ, της τηλεόρασης. Ο ορίζοντας είναι σκούρος σαν τους λαθρομετανάστες που πνίγονται στις ελληνικές θάλασσες. Ο ορίζοντας είναι η παλάμη μας που σκεπάζει τα μάτια μας. Καταρρέουμε.”