Πιο βαριά η μαθητική τσάντα για τους μικρούς μασκοφόρους και για τους ώμους των γονέων

Τη Δευτέρα ανοίγουν τα σχολειά. Ο Σεπτέμβρης γίνεται πιο μελαγχολικός. Πριν δεκατρία χρόνια στα «παράδοξα» ο Ευγένιος Αρανίτσης έγραφε για τις τσάντες των μαθητών. Παραθέτω τον επίλογο για να αναφερθώ σε ένα άλλο βάρος πιο επώδυνο από αυτό της τσάντας.

«… Η ίδια καταστροφή, πλήττει τον ηθικό και πολιτισμικό προσανατολισμό της λεγόμενης παιδείας, η οποία ευδοκιμεί ως εκπαίδευση, δηλαδή σαν τεχνική μύησης των ατόμων στη χρήση μηχανισμών διαχείρισης της πληροφορίας. Όσο πιο γρήγορα φθίνει το νόημα των γνώσεων που διδάσκονται τόσο ταχύτερα αυξάνει ο όγκος και ο αριθμός των βιβλίων. Παιδιά οκτώ και εννιά ετών κουβαλάνε τσάντες είκοσι κιλών, κυκλοφορώντας στους δρόμους, το μεσημέρι, σαν ετοιμόρροπες μαριονέτες ενός εγκληματικού και βλακώδους συστήματος που επιδιώκει να μας πείσει ότι η μεταφορά πρέπει να διαβάζεται σαν κυριολεξία και ότι, ιδού, το βλέπετε, το βάρος της γνώσης υπάρχει ακόμη, η γνώση είναι τόσο βαριά ώστε μας ζητάει να συμπεριφερθούμε σαν αχθοφόροι».
Στα δεκατρία χρόνια που πέρασαν προσθέστε ακόμα μερικά κιλά στην τσάντα, φέτος λόγω ειδικών συνθηκών, μια μάσκα και πολλά κιλά στους ώμους των γονέων, που στηρίζουν τα εν δυνάμει άνεργα παιδιά τους .
Γι' αυτό το βάρος της οικογένειας θέλω να σας πω. Δεν έχει βέβαια καμιά σχέση με το άρθρο του Ευγένιου, απλώς το βάρος της σχολικής τσάντας μου έδωσε την αφορμή για την τσάντα που κουβαλάνε για χρόνια οι γονείς και οι ώμοι τους έχουν γείρει.
Από το δημοτικό μέχρι το μεταπτυχιακό στην καλύτερη περίπτωση, στη χειρότερη την κουβαλάνε στις αποσκευές για το μεγάλο ταξίδι. Οι περισσότεροι φεύγουν με το παράπονο ότι το παιδί τους δεν ευτύχησε να βρει δουλειά ή αν βρήκε θα είναι σαν εκείνον τον πτυχιούχο στη Θεσσαλονίκης που κάρφωσε το πτυχίο του στην μεταλλική επιφάνεια του εξαερισμού της ψησταριάς και φόρεσε την άσπρη μπλούζα του σουβλατζή.
Βαριά η τσάντα για τους μικρούς μαθητές, ασήκωτη για τους υποστηρικτικούς μηχανισμούς αυτής της προσπάθειας.
Να το θυμάστε η γενιά που σήμερα απολαμβάνει περισσότερα από την υπερπροσπάθεια της οικογένειας, δεν θα συμβιβασθεί με τις τετράωρες συμβάσεις και το «τρις και εξήντα». Θα θερίσουμε θύελλες και για αυτό δεν έχουν ευθύνη οι γονείς και τα παιδιά, αλλά αυτό, το εγκληματικό και βλακώδες εκπαιδευτικό σύστημα. Μπορεί η οικονομική κρίση να έχει δημιουργήσει μια ανακωχή στις αντιδράσεις, όμως εδώ είμαστε δεν θα τραβήξει για πολύ ακόμη.