Κόντρα στην αναμονή

Μην σας ξεγελά το πρώτο πρόσωπο, δεν πρόκειται για εξομολόγηση. Είναι μια άσκηση αντοχής, μια προσπάθεια να μείνει ο νους καθαρός μέσα στον θόρυβο. Οι Ενεστώτες δεν είναι για τέτοιες αποστολές, καίγονται εύκολα.

Ζούμε αναβάλλοντας. Αναβάλλουμε τη χαρά, τη λύπη, την αρχή και το τέλος. Αφήνουμε τα πράγματα να ωριμάζουν έξω από εμάς, σαν να περιμένουμε ένα σημάδι που ποτέ δεν έρχεται. Και στο μεταξύ, ο χρόνος μάς προσπερνά αθόρυβα, κουβαλώντας τις στιγμές που δεν τολμήσαμε να ζήσουμε.

Το παρελθόν στήνει παγίδες στο παρόν, το μέλλον υπόσχεται ψευδείς σωτηρίες. Ανάμεσά τους, στεκόμαστε ακίνητοι, εξαντλημένοι από προβλέψεις. Η αναμονή μάς έγινε τρόπος ζωής, μια ήπια ασθένεια που δεν φαίνεται, μα φθείρει σιωπηλά.

Μαντεύουμε το αύριο σαν να μπορούμε να το διαπραγματευτούμε. Τι θα συμβεί, πότε, με ποιον τρόπο. Κι όμως, τίποτα δεν έρχεται όπως το περιμέναμε. Τα καλά δεν είναι τόσο φωτεινά, τα κακά όχι τόσο μαύρα. Μόνο η αναμονή είναι πάντα σκοτεινή. Αυτή μας κλέβει τον χρόνο, οι ώρες που δεν συνέβη τίποτα, μα ζήσαμε σαν να συνέβη το χειρότερο.

Θυμάμαι να φοβάμαι. Πάντα. Και πάντα, όταν ερχόταν το δύσκολο, δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο νόμιζα. Το κακό, στην πραγματικότητα, είχε λιγότερη δύναμη από τη σκιά του. Ό,τι με τρόμαζε, με λύτρωνε μόλις το αντίκριζα. Δεν ήταν η ζωή που με βασάνιζε, ήταν το μυαλό που τη μετέτρεπε σε εφιάλτη.

Ίσως η αισιοδοξία να είναι απλώς η τέχνη να αντέχεις χωρίς να περιμένεις. Να στέκεσαι μέσα στη στιγμή, χωρίς προειδοποιήσεις, χωρίς εγγυήσεις. Να αποδέχεσαι το τώρα όπως είναι, ατελές, αστάθμητο, ζωντανό.

Γιατί κάθε φορά που περιμένουμε, χάνουμε λίγο απ’ ό,τι είμαστε. Κάθε φορά που προβλέπουμε, σβήνουμε ένα ενδεχόμενο χαράς. Κάθε φορά που αναβάλλουμε, μικραίνει η ζωή.

Ίσως το μόνο που αξίζει να σώσουμε είναι η παρουσία μας εδώ, σε αυτή τη μικρή ρωγμή του χρόνου. Να ζούμε, όχι αργότερα, όχι όταν περάσει ο φόβος, αλλά τώρα. Κόντρα στην αναμονή.