Ανάμεσα στις ρωγμές

Οι γιορτές, όσο μεγαλώνουμε, δεν είναι πια για ευχές. Είναι για απολογισμούς. Για σιωπηλές μάχες με όσα σωπάσαμε, με όσα δεν προλάβαμε να πούμε. Και με όσα δεν χρειάστηκε ποτέ να ειπωθούν, γιατί μίλησαν αλλιώς, σε μια ματιά, σε μια απουσία, σε ένα βλέμμα που κράτησε λίγο παραπάνω απ’ όσο έπρεπε.

Δεν είναι εύκολο να γιορτάζεις τον εαυτό σου. Χρειάζεται θάρρος να αντικρίσεις τα λάθη σου χωρίς να χάσεις την αξιοπρέπεια, γνώση να δεις την πορεία όχι σαν δρόμο επιτυχιών, αλλά σαν το αργό ξεγύμνωμα ενός ανθρώπου που μαθαίνει να βρίσκει φως μέσα απ’ τις ρωγμές. Εκεί, στις ρωγμές, μπαίνει το φως. Εκεί κατοικεί η αλήθεια, όχι στην τελειότητα.

Αν κάτι εύχομαι σήμερα, δεν είναι μακροημέρευση ούτε επιτυχία. Είναι να μη συνηθίσω. Να μη μάθω ποτέ να περνώ δίπλα από τη ζωή σαν τουρίστας. Να παραμένω ευάλωτος, ακόμη κι αν αυτό πονάει. Να με συγκινεί το τίποτα, το θρόισμα της βροχής, ένα άδειο παγκάκι, μια φωνή που γυρίζει από παλιά, η σιωπή που σπάει για μια στιγμή και σε αφήνει άναυδο.

Ίσως, τελικά, η γιορτή να είναι μια μικρή επανάσταση απέναντι στο χρόνο. Μια κραυγή που δεν ακούγεται, αλλά που ξυπνά μέσα μου το αίσθημα ότι υπάρχω, ότι θυμάμαι, ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, ακόμη κι αν αυτό το κάτι είναι μόνο η ματιά μου που βλέπει τον κόσμο.

Κι έτσι, χωρίς φωνές και λαμπάκια, αφήνω τη γιορτή να καίει μέσα μου. Να φωτίζει τις σκιές που μένουν στις ρωγμές, να τρυπάει την επιφάνεια της καθημερινότητας, να μου θυμίζει ότι η αλήθεια δεν κατοικεί στο άψογο, αλλά στο ανοιχτό, στο ευάλωτο, στο ζωντανό.