Δεν φτάνει το τοπίο

Είναι πολλά που έχουν συμβάλει στη συνεχιζόμενη τουριστική κρίση. Ο προβληματισμός που ξεκινάει συνήθως αυτήν την εποχή, δίνει ραντεβού για την επόμενη χρονιά, που θα έχει προστεθεί ακόμα ένα μείον. Πολλές φορές απ’ αυτήν εδώ τη στήλη έχουμε αναφερθεί στις αιτίες, δεν είναι χρήσιμο να τις επαναλαμβάνουμε.
Το τουριστικό προϊόν δεν μπορεί να μπει στο καφάσι πλάι με τα άλλα φρούτα και λαχανικά, δεν μπορεί να συσκευαστεί αεροστεγώς και να προβληθεί η ποιότητα και η τιμή του. Το τουριστικό προϊόν είναι πολλά μαζί και αν νοσεί κάπου, αυτό δεν μπορεί να απομονωθεί.
……………………………………………………………………………..
Κάνω μια παρένθεση. Έχετε περπατήσει στις γειτονιές της πόλης να δείτε το μέγεθος της αναρχίας που επικρατεί; Το επισημαίνω γιατί μπορεί να προηγείται το κέντρο της πόλης, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι οι γειτονιές έχουν το δικαίωμα της αυτονόμησης. Αν κάνει κάποιος μια βόλτα στο ιστορικό προάστιο του Μαντουκιού θα διαπιστώσει, ότι για πολλές δεκαετίες, οι νόμοι δεν έχουν αγγίξει την περιοχή. Χιλιάδες πολεοδομικές παραβάσεις. Αυτοκίνητα παρκαρισμένα στην μέση στενοσόκακων, που εμποδίζουν ακόμα και πεζούς. Οικειοποιημένες αυλές σε κοινοχρήστους χώρους. Ένα καθεστώς πλήρους αυτοδιαχείρισης, που σε πολλές περιπτώσεις λειτουργεί, σε κάποιες όμως, όταν χρειαστεί κάποιος να πάρει το νόμο στα χέρια του, εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους. Σε αυτά τα μέρη δεν υπάρχει αστυνομία, τροχαία, η Δημοτική Αστυνομία. Μόνο κατόπιν καταγγελιών αλλά αυτές δεν λύνουν το πρόβλημα.
…………………………………………………………………………….. Το παραπάνω σαν ένα κοντινό παράδειγμα, γιατί αν προχωρήσουμε στην ύπαιθρο, εκεί ισχύσει άλλο δίκαιο… Γι’ αυτό και για να το συνδέσουμε με τις αιτίες της τουριστικής κρίσης, σε ένα παλαιότερο χρονογράφημα ο Νίκος Δήμου αναφέρει: «Η Ελλάδα αντιστέκεται. Κάθε χωριό κάνει τη δική του περήφανη εξωτερική πολιτική. Απέναντι στους ξένους, στους Έλληνες αστούς, ακόμα και στους αντιχωριανούς. Τα όπλα είναι η αγένεια, η βρωμιά, το αισχρό φαγητό, τα σκουπίδια (βουνά στις άκρες των δρόμων), η σκόνη, η φασαρία —άντε να κοιμηθείς με τα μηχανάκια και τις disco—, οι άθλιες τουαλέτες (αμάν πια, ούτε εκεί δεν μπορούμε να προοδεύσουμε;), τα “καπέλα” ακόμα και στις ομπρέλες της πλαζ (ναι — πεντακόσιες την ημέρα!).
Όπλα φοβερά — ικανά να τρέψουν σε φυγή και τους πιο φανατικούς εραστές του ελληνικού τοπίου!» Τα εντός εισαγωγικών έχουν γραφτεί το 1986. κάθε χρόνο και χειρότερα λέγαμε από τότε, φανταστείτε πόσο έχουμε χειροτερέψει.
Δεν φτάνει το τοπίο. Οι φανατικοί εραστές της ωραίας Κέρκυρας δεν μας άντεξαν.