Ευτυχώς ο Αλαβάνος δεν παραιτήθηκε

Μπορεί ο Αλέκος Αλαβάνος να μιλάει για συλλογικές ηγεσίες και να δείχνει την αποστροφή του στα αρχηγικά κόμματα, η παρουσία του όμως και η πορεία του, για μας που τον παρακολουθούμε όλα αυτά τα χρόνια, δείχνει ότι αριστερά στο πρόσωπο του βρήκε τον ηγέτη, τον ηγέτη που δεν διστάζει τα κάνει ρίξεις επιβεβαιώνοντας τον ριζοσπαστικό χαρακτήρα του χώρου στο οποίο ηγείται. «Ο Αλαβάνος κάνει την διαφορά» έγραφα σε ένα παλαιότερο κείμενο, και η διαφορά είναι μεγάλη με την μικροκομματική αντίληψη που φρενάρει και περιχαρακώνει τον χώρο της αριστεράς. Το ενδεχόμενο της παραίτησης του, στεναχώρησε και τους εσωκομματικούς του αντιπάλους, ακόμα και η ανανεωτική πτέρυγα του Συνασπισμού, ένοιωσε για λίγο ορφανή. Ο Αλαβάνος ευτυχώς δεν παραιτήθηκε. Έμεινε για να παλέψει να κάνει πράξη αυτά που ξεκίνησε. Οι ευκαιριακές συμμαχίες ποτέ δεν ωφέλησαν και ο Αλαβάνος ποτέ δεν σκέφτηκε, ότι όλα αυτά τα διαφορετικά αριστερά σχήματα που φιλοξενεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ευκαιριακή συμμαχία. Δεν σκέφτηκε ο Αλαβάνος, όπως σκέφτεται τόσα χρόνια το ΠΑΣΟΚ για τον Συνασπισμό. Έχει τη στόφα του ηγέτη που ενώνει και εμπνέει, έχει όλα τα στοιχεία που χρειάζεται ένας ηγέτης της πολύπαθης Ελληνικής Αριστεράς.
Στη δήλωση του στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ανέλαβε πλήρως τις ευθύνες για την ήττα στις ευρωεκλογές. Παραθέτω παρακάτω ορισμένα σημεία της δήλωσης του.
«…έλαβα ένα σκληρό μήνυμα από τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ. Γυναίκες και άνδρες από τη γενιά του Γλέζου, των Λαμπράκηδων, του Πολυτεχνείου που έχουν βιώσει βαρύ τον πέλεκυ του συστήματος και αβάσταχτη την απογοήτευση από ηγεσίες της αριστεράς. Μέχρι τις νέες και τους νέους του άρθρου 16 και τα παιδιά του Δεκέμβρη. Αυτός ο κόσμος με τα βιώματα και τις καταβολές του είναι η μοναδική περιουσία μας, ελπίδα για τη χώρα μας.
Οι δύσκολες αυτές μέρες είχαν και τη χρησιμότητά τους. …Απελευθερώθηκε, έστω και με τη μορφή της οργής ή της διάθεσης για παραίτηση, ένα πανίσχυρο συναίσθημα αγάπης για το πρωτότυπο εγχείρημά μας. Αυτό το συναίσθημα είναι η μεγάλη μας δύναμη.
Γιατί δίπλα στη σύγχυση του σήμερα τρέφεται η ελπίδα του αύριο. Μπορούμε λοιπόν. Όλοι μαζί. Μπορούμε γρήγορα να ανακτήσουμε την πολιτική πρωτοβουλία, που κάμφθηκε σοβαρά την προεκλογική περίοδο, ως η ουσιαστική, κινηματική, ριζοσπαστική δύναμη της αντιπολίτευσης απέναντι στη ΝΔ με προωθημένες προτάσεις και με πολιτικό σχέδιο έξω από τα όρια του δικομματισμού.
Μπορούμε να αναζωπυρώσουμε τους δεσμούς εμπιστοσύνης με το μεγάλο δημοκρατικό ρεύμα της κοινωνίας που θέλει αλλαγή σε βάθος. Με τον κόσμο της φτώχειας, των υποβαθμισμένων συνοικιών, της ανεργίας, της αβεβαιότητας. Μπορούμε να αναπτύξουμε τις σχέσεις με τη νέα γενιά, με την συλλογικότητα και την αλληλεγγύη της αριστεράς απέναντι στην ανταγωνιστικότητα και τον ατομισμό του συστήματος.
Συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, όπως το κόμμα μου ο Συνασπισμός, μπορούν πια να κατανοήσουν ότι η πρόκληση δεν είναι να ελέγχουν το σχήμα συνεργασίας, ή να το βλέπουν ως διαπραγμάτευση μηχανισμών αλλά να το εμπνέουν, να το πυροδοτούν, να γονιμοποιούν την κοινή δράση, να φέρνουν ιδέες, να φιλοξενούν τους ανθρώπους της διανόησης και της τέχνης, χωρίς τους οποίους είμαστε άνυδρο τοπίο…»
Ευτυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Συνασπισμό, την αριστερά, την πατρίδα μας, ο Αλαβάνος δεν παραιτήθηκε.